เสนาะ คือ

• ๑
  สะเหฺนาะ
  ว. น่าฟัง, เพราะ, เช่น เพลงนี้ไพเราะเสนาะหู; (กลอน) วังเวงใจ, เศร้าใจ, เช่น แถลงปางบำราศห้อง โหยครวญ เสนาะเสน่ห์กำสรวล สั่งแก้ว. (นิ. นรินทร์). (ข. สฺรโณะ ว่า นึกสังเวช สงสาร วังเวงใจ อาลัยถึง).
  ๒
  สะเหฺนาะ
  น. เสื้อชนิดหนึ่ง เช่น บ้างสวมใส่เสนาะเกราะพราย. (ขุนช้างขุนแผน).

• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสน     น. เสนา, กองทหาร, หมู่ทหาร. ( ป. , ส. เสนา). ๑ น. สารประกอบประเภทออกไซด์ของตะกั่ว มีสูตร Pb 3 O 4 ลักษณะเป็นผงละเอียด สีแดงเข้ม
• เสนา     ๑ เส-นา น. ไพร่พล. ( ป. , ส. ). ๒ เส-นา น. วัดนา, ตรวจสอบที่นา, แสนา ก็ว่า. ( เทียบ ข. แสฺร = นา).
• สน     ๑ น. ชื่อไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ เช่น สนสองใบ หรือ เกี๊ยะเปลือกหนา ( Pinus merkusii Jungh. de Vriese), สนสามใบ หรือ เกี๊ยะเปลือกบาง (
• นา     ๑ น. พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลง ๆ สำหรับปลูกข้าวเป็นต้น, พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อื่น ๆ เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกลือ
• เสนาะหู    เพราะพริ้ง ไพเราะ น่าฟัง รื่นหู เข้ากันได้
• แสนเสนาะ    -สะเหฺนาะ น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง.
• ทำนองเสนาะ    น. วิธีการอ่านออกเสียงอย่างไพเราะตามลีลาของบทร้อยกรองประเภทโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน.
• ความไพเราะเสนาะหู    ความเพราะ ความไพเราะ ความไพเราะเพราะพริ้ง
• หมู่เสนา    พยุหเสนา พยุหแสนยา พยุหแสนยากร
• เสนานี    น. ผู้นำทัพ. (ป., ส.).
• เสนาสนะ    เส-นาสะ- น. ที่นอนและที่นั่ง, ที่อยู่. (ใช้เฉพาะพระภิกษุ สามเณร). (ป. เสน + อาสน).
• พยุหเสนา    น. หมู่เสนา. (ป. พฺยูห + เสนา; ส. วฺยูห + ไสนฺย, วฺยูห + ไสนฺย + อากร).
• เสนากุฎ    เส-นากุด น. เสื้อทหารสมัยโบราณ พิมพ์เป็นลายสี รูปสิงห์ขบที่หน้าอกและต้นแขน สำหรับแต่งเข้ากระบวนแห่ของหลวง.
• เสนางค์    เส-นาง, -คะนิกอน น. ส่วนแห่งกองทัพโบราณมี ๔ ส่วน คือ พลช้าง พลม้า พลรถ และพลเดินเท้า. (ป.).

• ดังดอกไม้งาม และเสียงดนตรีแสนเสนาะ
• ฟังเพราะเสนาะหูมาก