โกรงเกรง คือ

• โกฺรงเกฺรง
  ว. จวนพัง เช่น ศาลาโกรงเกรง.

• โก     พี่
• โกรง     โกฺรง ว. เสียงกระแทกดังโครม ๆ เช่น กระทุ้งเส้ากราวโกรง. ( สุบิน ).
• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กรง     กฺรง น. สิ่งที่ทำเป็นซี่ ๆ สำหรับขังนกเป็นต้น ตั้งอยู่กับที่หรือยกไปได้; ในบทกลอนใช้หมายความว่า เปล ก็มี เช่น ถนอมในพระกรงทอง. ( เห่กล่อม ). (
• รง     ๑ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Garcinia hanburyi Hook.f. ในวงศ์ Guttiferae ใบเดี่ยว เรียงตรงข้าม ทุกส่วนมียางสีเหลือง. ๒ น. ชื่อยางไม้ที่ได้จากไม้ต้น
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เกรง     เกฺรง ว. นึกกลัวไปเอง, นึกวิตกไปเอง, เช่น เกรงว่าเขาจะเดือดร้อน.
• กริ่งเกรง    ก. ระแวงกลัวไป.
• ตะโกรง    -โกฺรง ก. ทะเยอทะยาน, อยากได้. ว. อาการวิ่งโทง ๆ; เต็มไปด้วยความอยาก, ตะกลาม, เช่น ลูกเมียแปรไปเป็นอื่นตื่นตะโกรง. (สุ. สอนเด็ก).
• อย่างเกรงใจ    อย่างเห็นอกเห็นใจ
• กรงเล็บ    น. กลุ่มเล็บของแมวหรือนกเป็นต้นเมื่อขยุ้มเหยื่อ มีเค้าคล้ายกรง.
• กลัวเกรง    ตระหนก ประหวั่น พรั่นพรึง หวั่นกลัว ย่อแหยง เกรงกลัว กลัว คร้าม เกรง เกรงขาม หวาดกลัว หวาดหวั่น
• คุ้มเกรง    ก. ปกป้องไว้ให้คนอื่นเกรงกลัว.
• น่าเกรง    ไม่มีศิลธรรม ไม่ศักดิ์สิทธิ์
• ยำเกรง    ก. เกรงกลัวเพราะความเคารพนับถือ, ยำเยง ก็ว่า.