โกรศ คือ

• โกฺรด
  น. เสียงร้อง; มาตราวัด เท่ากับ ๕๐๐ คันธนู. (ส.).

• โก     พี่
• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• โกร้    ว. ค้ำ, เช่น ยืนโกร้.
• ไกรศร    ไกฺรสอน (กลอน) น. สิงโต เช่น เสือคร่งเสือแผ้วเอนกาไลยไกรสรสีหส่งเสียงแขง. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (แผลงมาจาก เกสรี).
• ไกรศรี    ๑ ไกฺรสี ว. ผู้ยิ่งด้วยสิริ. (ไกร + ศรี). ๒ ไกฺรสี (แบบ) น. สิงโต. (แผลงมาจาก เกสรี).
• คนนิโกร    นิโกร คนผิวดำ ชาวนิโกร ชาวผิวดำ คนผิวหมึก คนผิวดํา คนเชื้อสายนิโกร ดูdarkey อ้ายมืด
• นิโกร    คนดํา คนนิโกร คนผิวดำ ชาวนิโกร ชาวผิวดำ คนผิวหมึก หญิงผิวหมึก คนผิวดำที่เนื่องจากเชื้อชาติ คนผิวดํา คนเชื้อสายนิโกร
• ศุโกร    สุกโกฺร (โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
• โกรก    โกฺรก ก. เทให้ไหลเรื่อยไปยังที่หมาย เช่น โกรกน้ำ, เทให้ไหลลงไป เช่น เอาน้ำโกรกหัว; เลื่อยกระดานไปตามยาวหรือตามแนวที่กำหนด เช่น โกรกไม้; พัดอยู่เรื่อย ๆ เช่น ลมโกรก. น. ซอกลึกของเขา, โตรก ก็ว่า.
• โกรง    โกฺรง ว. เสียงกระแทกดังโครม ๆ เช่น กระทุ้งเส้ากราวโกรง. (สุบิน).
• โกรญจ    โกฺรนจะ (กลอน) น. โกญจ, นกกระเรียน, เช่น กาโกรญจโกกิล. (สมุทรโฆษ).
• โกรด    โกฺรด (โบ) ว. ว่องไว, แข็งแรง; เต็มที่, เต็มกำลัง, เช่น ผอมเหมือนกวางโกรกโกรด. (มโนห์รา); เปลี่ยว, คะนอง, เช่น ควายโกรด; โดดเดี่ยว; โตรด ก็ใช้.
• โกรต๋น    โกฺร- ดู โกสน.
• โกรธ    โกฺรด ก. ขุ่นเคืองใจอย่างแรง, ไม่พอใจอย่างรุนแรง, ราชาศัพท์ว่า “ทรงพระโกรธ” ก็ใช้ เช่น ก็จะทรงพระโกรธดั่งเพลิงกาล. (อิเหนา). (ส. โกฺรธ).
• โกรธา    โกฺร- (กลอน) ก. โกรธ.