(สังคม) คือ

• เป็นคำที่ใช้ในสังคมศาสตร์

• ส:     ๑ พยัญชนะตัวที่ ๔๐ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น สวย สงสาร สวิตช์ รส
• สัง:     ( ถิ่น-อีสาน ) น. ต้นมะสัง. ( ดู มะสัง ).
• สังค:     สังคะ-, สัง น. ความข้องอยู่, การติดอยู่. ( ป. ; ส. สํค).
• สังคม:     -คมมะ- น. คนจำนวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันตามระเบียบ กฎเกณฑ์ โดยมีวัตถุประสงค์สำคัญร่วมกัน เช่น สังคมชนบท;
• ั:     ชั่วคราว
• ง:     พยัญชนะตัวที่ ๗ นับเป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กง.
• ค:     พยัญชนะตัวที่ ๔ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กกในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น โรค มรรค มารค เทคนิค.
• คม:     ๑ ก. ก้ม, คำนับ, ไหว้, ราชาศัพท์ใช้ว่า ทรงคมในความหมายว่า ทรงไหว้. (กร่อนมาจาก บังคม). ( ข. ). ๒ น. ส่วนบางมากจนสามารถบาดได้ เช่น คมมีด
• ม:     พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เป็นพวกอักษรต่ำ ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กม.

คำอื่น ๆ

1. "(สรรพสิทธิ์)" คือ
2. "(สรีร)" คือ
3. "(สักวาของคุณพุ่ม)" คือ
4. "(สังข์ทอง)" คือ
5. "(สังข์ศิลป์ชัยภาคอีสาน)" คือ
6. "(สังโยคพิธาน)" คือ
7. "(สัน.)" คือ
8. "(สามก๊ก)" คือ
9. "(สามดวง)" คือ
10. "(สังข์ทอง)" คือ
11. "(สังข์ศิลป์ชัยภาคอีสาน)" คือ
12. "(สังโยคพิธาน)" คือ
13. "(สัน.)" คือ