กระกูล คือ

• (เลิก) น. ตระกูล. (อัยการเบ็ดเสร็จ).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• กู     ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด ในปัจจุบันมักถือกันว่าไม่สุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑.
• ตระกูล    ตฺระ- น. สกุล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์.
• กระกร    (กลอน) ก. ฉายรัศมี เช่น ทินกรกระกรจามี- กรกรรัศมี ดุรงครัตน์พรรณราย. (สมุทรโฆษ). (กระ + ส. กร = รัศมี).
• กระกัด    (โบ) ก. ใคร่, อยาก, ยินดี, เช่น ด้วยกระกัดศรัทธา. (มาลัยคำหลวง), ใช้ว่า ตระกัด ก็มี, เขียนเป็น กรกัติ หรือ กระกัติ ก็มี.
• กระกัติ    (โบ) ก. กระกัด, ใคร่, อยาก, ยินดี, เช่น อย่ายักษ์มลักกรีฑาดล ด้าวอำเภอพลลการกระกัติกามา. (สรรพสิทธิ์).
• กระกี้    น. ต้นตะเคียน. (ข.).
• มีตระกูล    ว. ที่สืบเชื้อสายมาจากตระกูลสูง เช่น เขาเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล.
• กระกรี๊ด    (กลอน) ว. เสียงกรีด ๆ ดั่งเสียงหญิงร้องด้วยความตกใจ เช่น แต่ร้องจนสุดสิ้นพระสุรเสียงสำเนียงกระกรี๊ดกรีด. (ม. ร่ายยาว กุมาร).
• กระกรุ่น    (กลอน) ว. กรุ่น ๆ เช่น ไฟฟุนกระกรุ่นเกรียม. (สรรพสิทธิ์).
• ลักษณะกระหายสงคราม    การทำสงคราม ภาวะคล้ายสงคราม ภาวะสงคราม ภาวะเข้าสู่การทำสงคราม ลักษณะชอบต่อสู้
• กระกวด    (โบ; กลอน) ว. สูงชัน, กรวด, กรกวด ก็ว่า เช่น อยู่จอมด้วยกรกวด กิ่งก้านรวดรยงงามอยู่น้นน. (ม. คำหลวง มัทรี).
• กระกอง    (แบบ) ก. กอด, เกี่ยวพัน, เช่น เกษแก้วกระกองกลม แลกทดกทันงาม. (เสือโค).

• ยิ่งกว่าเป็นพันธมิตรกับ กระกูลที่ถูกเกลียดชังทางใต้
• ผมว่าผมเป็นสัตว์ในกระกูลลิงดีกว่า
• ท่าทางเจ้าก็ดูเป็นลูกผู้ดีมีชาติกระกูล เจ้าทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน ?
• ชาติกระกูลดีแถมยังหน้าตาดี
• คุกตำหนักกระกูลยอน