กระจองอแง คือ

• ว. เสียงเด็กที่ร้องไห้ ก่อให้เกิดความรำคาญ, ใช้เรียกลูกเด็กเล็กแดงหรือที่ยังต้องอุ้มต้องจูงอยู่ว่า ลูกกระจองอแง.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• จอ     ๑ น. ชื่อปีที่ ๑๑ ของรอบปีนักษัตร มีหมาเป็นเครื่องหมาย. ๒ น. ผ้าขาวที่ขึงไว้สำหรับเชิดหนังหรือฉายภาพยนตร์เป็นต้น;
• จอง     ก. ผูกไว้; มั่นหมายไว้, ขอกำหนดไว้, เช่น จองกฐิน จองที่. ( ข. จง ว่า ผูก).
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• งอ     ว. ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. ก.
• งอแง     ว. ขี้แย, ขี้อ้อน, (ใช้แก่เด็ก); ( ปาก ) รวนเร, บิดพลิ้ว; เอาใจยาก.
• แง     ๑ น. เรียกส่วนของหน้าตรงหว่างคิ้วว่า หน้าแง. ๒ ว. เสียงเด็กร้องไห้.
• ร้องกระจองอแง    ก. อาการที่เด็กหลาย ๆ คนร้องไห้พร้อม ๆ กัน.
• กระจองงอง    ว. เสียงร้องเช่นนั้นพร้อมตีฆ้องป่าวประกาศว่า กระจองงอง ๆ เจ้าข้าเอ๊ย.
• กระจองงอง ๆ    ว. เสียงร้องเช่นนั้นพร้อมตีฆ้องป่าวประกาศว่า กระจองงอง ๆ เจ้าข้าเอ๊ย.
• ร้องงอแง    ก. ร้องอ้อน (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ).
• กระจอกงอกง่อย    ว. ยากจนเข็ญใจ.
• กระจองหง่อง    ว. อาการที่นั่งยอง ๆ จ้องดู.

• พวกเด็กๆ ที่ร้องไห้กระจองอแง ก็เงียบกันหมด
• " เจ้าเหมียวสามตัวกระจองอแง "