กระบาล คือ

• -บาน
  น. ส่วนกลางของกะโหลกศีรษะ, หัว, (คำไม่สุภาพ) เช่น ตีกระบาล เขกกระบาล, (โบ) เขียนเป็น กระบาน ก็มี เช่น เพิกหนังทังผมนั้นออกเสียแล้วเอากรวดทรายขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์. (สามดวง); แผ่นกระเบื้อง; ลานกลางหมู่บ้าน เรียกว่า กระบาลบ้าน. (แผลงมาจาก กบาล).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• บา     น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม.
• บาล     ( แบบ ) ก. เลี้ยง, รักษา, ปกครอง, เช่น บาลเมือง, โดยมากใช้เป็นคำหลังสมาส เช่น โลกบาล รัฐบาล นครบาล โคบาล นิรยบาล. ( ป. , ส. ปาล).
• พระบาลี    ดู บาลี.
• กระบาก    น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่หลายชนิดในสกุล Anisoptera ในวงศ์ Dipterocarpaceae ขึ้นในป่าดิบทั่วไป ลำต้นตรง สูง ๓๐-๔๐ เมตร เนื้อไม้ใช้ในการก่อสร้างที่ไม่ต้องรับน้ำหนัก โดยมากใช้เป็นไม้แบบหล่อคอนกรีต.
• กระบาย    น. ภาชนะสานรูปคล้ายกระบุงแต่มีขนาดเล็กกว่า ปากกลม ก้นสี่เหลี่ยม.
• กะบาล    หัว ศิระ ศึรษะ
• ระบบจักรวาล    ท้องฟ้า
• ระบาญ    ก. รบ, สู้รบ.
• ระบาด    ว. แพร่ไปอย่างรวดเร็ว, แพร่ไปอย่างกว้างขวาง, แพร่ไปทั่ว, เช่น ข่าวลือระบาด, ลักษณะของโรคติดต่อที่แพร่ไปอย่างรวดเร็วและกว้างขวางเป็นคราว ๆ ไป, เรียกโรคที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า โรคระบาด เช่น อหิวาตกโรคเ
• ระบานี    ว. นัก, ทีเดียว, เช่นนี้, ดังนี้.
• ระบานี้    ว. นัก, ทีเดียว, เช่นนี้, ดังนี้.
• ระบาย    ๑ น. ผ้าที่ห้อยจากขอบ. ๒ ก. ผ่อนออกไป เช่น ระบายสินค้า ระบายน้ำ ระบายความทุกข์, ถ่ายออก เช่น ระบายท้อง ระบายอากาศ.

• เออใครจ้างแกไปทำงานมีหวัง ปวดกระบาลทุกวันแหง
• แล้วเอามือตบอากาศ เหมือนมีใครตบกระบาลเขาอยู่
• ข้าจะเพ่นกระบาลไอ้ตัวที่เอาไม้มาฟาดหัวข้า
• ยิงกระบาลนั่นล่ะเด็ดสุด
• ฉันอยากเจาะกระบาลนาย