กระปำ คือ

• ใช้เข้าคู่กับคำ กระปม เป็น กระปมกระปำ.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ปำ     ก. พุ่งลง, ปักลง, มักใช้ประกอบกับ หัว เช่น หัวปำ.
• -กระปำ    ใช้เข้าคู่กับคำ กระปม เป็น กระปมกระปำ.
• กระปมกระปำ    ว. ปุ่มป่ำ, ปมเปา, เป็นปมเป็นก้อน.
• -กระปิ่ม    ใช้เข้าคู่กับคำ กระปุ่ม เป็น กระปุ่มกระปิ่ม.
• กระปิ่ม    ใช้เข้าคู่กับคำ กระปุ่ม เป็น กระปุ่มกระปิ่ม.
• กระปุก    น. ภาชนะเครื่องปั้นดินเผาหรือแก้วเป็นต้น รูปป้อม ๆ เตี้ย ๆ ขนาดเล็ก โดยมากปากแคบ ก้นสอบ, ลักษณนามเรียกทะลายของผลระกำหรือผลจาก เช่น ผลระกำกระปุกหนึ่ง ผลจาก ๒ กระปุก.
• กระปุ่ม    (ถิ่น-อีสาน) น. เครื่องสานชนิดหนึ่ง ส่วนล่างใหญ่ ส่วนบนเล็ก รูปกลม มีฝาสวมลงลึก สำหรับใส่สิ่งของ พ่อค้าหาบเร่มักใช้.
• กระป่อง    (กลอน) ว. ป่อง เช่น สักหน่อยหนึ่งมึงจะท้องกระป่องเหยาะ. (อภัย).
• กระป่ำ    ๑ ว. เป็นปุ่มป่ำ เช่น บนเขากระป่ำ. (ม. คำหลวง กุมาร), มักใช้เข้าคู่กับคำ กระปุ่ม เป็น กระปุ่มกระป่ำ. ๒ ว. อร่อย เช่น อนี้ต้นหว้าหวานกระป่ำ. (ม. คำหลวง กุมาร; มัทรี).
• กระป๋อง    น. ภาชนะทำด้วยเหล็กวิลาดหรือสังกะสีเป็นต้น มักมีรูปเป็นทรงกระบอก สำหรับบรรจุของต่าง ๆ, ลักษณนามว่า ใบ, ลูก.
• กระปมกระปํา    ปุ่มป่ํา เป็นปมเป็นก้อน
• กระปุ่มกระปิ่ม    ว. มีปุ่มป่ำมาก เช่น ดูกระปุ่มกระปิ่มตุ่มติ่มเต็ม. (นิ. เพชร).