กระเดี้ย คือ

• ใช้เข้าคู่กับคำ กระดัก และ กระดิก เป็นกระดักกระเดี้ย และ กระดิกกระเดี้ย.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• เด     ว. มาก ๆ, มักใช้ประกอบกับคำ เหลือ ว่า เหลือเด คือ เหลือมาก ๆ.
• เดี้ย     ว. ต่ำ, สั้น.
• ดี     ๑ น. อวัยวะภายในของคนและสัตว์ที่บรรจุน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ซึ่งออกจากตับ สำหรับช่วยย่อยอาหาร, เรียกน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ออกจากตับ
• -กระเดี้ย    ใช้เข้าคู่กับคำ กระดัก และ กระดิก เป็นกระดักกระเดี้ย และ กระดิกกระเดี้ย.
• กระดักกระเดี้ย    ว. ไม่มีแรง, ขยับเขยื้อนไม่ใคร่ได้, เกือบจะหมดกำลังกาย, เช่น เพิ่งหายไข้ใหม่ ๆ จะลุกจะนั่งก็กระดักกระเดี้ย, ไม่ใคร่ไหว เช่น หากินกระดักกระเดี้ย.
• กระดิกกระเดี้ย    ก. ไหวน้อย ๆ, พอไหวได้บ้าง.
• -กระเดก    ใช้เข้าคู่กับคำ กระโดก เป็น กระโดกกระเดก.
• -กระเดียม    ใช้เข้าคู่กับคำ กระดี้ เป็น กระดี้กระเดียม.
• -กระเดี้ยม    ใช้เข้าคู่กับคำ กระด้วม เป็น กระด้วมกระเดี้ยม.
• กระเดก    ใช้เข้าคู่กับคำ กระโดก เป็น กระโดกกระเดก.
• กระเดิด    ๑ (ถิ่น-อีสาน) น. ปลากระดี่. (ดู กระดี่ ๑). ๒ ก. ลงกันไม่สนิท, กระดกสูงกว่าพื้น, เช่น กระดานกระเดิด.
• กระเดียด    ๑ ก. เอาเข้าข้างสะเอว เช่น กระเดียดกระจาด. (ข. กณฺเฎียต). ๒ ว. ค่อนข้าง, หนักไปทาง, เช่น กระเดียดเปรี้ยว หน้าตากระเดียดไปทางแม่.

• กระดูกกระเดี้ยวฉันซักจะอ่อนแอ !
• กระดูกกระเดี้ยวยายเกือบแหลก
• กระดูกกระเดี้ยวฉันแทบหัก
• แต่ข้าเป็นห่วงมันชุนเพราะถ้าเขาไม่แต่งงานเร็วๆนี้ เขาก็จะแก่ตัวกระดูกกระเดี้ยวก็อาจจะหักได้