กะส้าหอย คือ
- น. เปลือกซากหอยต่าง ๆ ที่ทับถมกันอยู่ ใช้ทำปูนขาวที่เรียกว่า ปูนหอย. (ไกลบ้าน), กะซ้าหอย ก็ว่า.
- กะ พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
- หอ น. เรือนหรืออาคารซึ่งใช้เฉพาะกิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น หอพระ หอนั่ง หอสมุด; เรือนซึ่งปลูกสำหรับให้คู่บ่าวสาวที่แต่งงานกันแล้วอยู่ เรียกว่า
- หอย น. ชื่อสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในไฟลัม Mollusca มีเปลือกหุ้มตัว แบ่งออกได้เป็น ๒ จำพวกตามลักษณะของเปลือก คือ จำพวกกาบเดี่ยว เช่น หอยขม (
- อย อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
- กะซ้าหอย ดู กะส้าหอย.
- ฝาหอย กาบ กาบหอย เปลือกหอย
- ผ้าห้อยหอ (โบ) น. ผ้าซึ่งเจ้าบ่าวนุ่งในพิธีซัดน้ำแต่งงานแล้วผลัดพาดไว้ที่เรือนหอ มีของมีค่าอยู่ในนั้นเพื่อเป็นรางวัลผู้เอาไปซัก.
- ฝาหอยโข่ง น. ฝาเรือนเครื่องผูกแบบหนึ่ง มีโครงไม้ไผ่ยืนเป็นหลักซึ่งวางห่างกัน ๑ ฝ่ามือ ด้านในของโครงยืนจะมีไม้ไผ่ผ่าซีกหรือแผ่นไม้เล็ก ๆ ที่เรียกว่า ไม้เซ็น หรือลูกเซ็น วางตามขวาง ด้านหลังไม้เซ็นกรุใบจากอ่อนเป
- ตีนเท่าฝาหอย (สำ) น. เด็กทารก.
- น้ําหอม เสาวคนธ์ เสาวธาร โคโลญจน์ น้ําปรุง น้ําอบ
- ผาหอม น. เขาคันธมาทน์.
- เห่าหอน v. ส่งเสียงสั้นๆ และร้องเสียงยาวโหยหวน (ใช้แก่สุนัข) ชื่อพ้อง: หอน, เห่า ตัวอย่างการใช้: เมื่อคืนนี้แถวบ้านฉันหมาเห่าหอนทั้งคืน
- กะสมอ ก. นำสมอเรือไปทอดไว้ในที่ที่เรือใหญ่ต้องการเข้าจอดหรือเทียบเรือ ซึ่งเป็นที่เข้าจอดหรือเข้าเทียบแล้วค่อย ๆ กว้านสมอนำเรือเข้าไป.
- กะสัง (ถิ่น-อีสาน) น. ต้นมะสัง. (ดู มะสัง).
- กะส้มชื่น (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นว่านน้ำ. (ดู ว่านน้ำ).
มือถือ