คนขี้หลงขี้ลืม คือ

• คนขี้ลืม
  คนประมาท
  คนเลินเล่อ
  คนไม่มีสมาธิ

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• นข     นะขะ- ( แบบ ) น. เล็บ, เล็บมือ, เล็บเท้า. ( ป. , ส. ).
• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ขี้หลงขี้ลืม     adj. ที่ไม่อาจระลึกได้เพราะหายไปจากความจำ ชื่อพ้อง: ขี้ลืม, หลงๆ ลืมๆ ตัวอย่างการใช้:
• หลง     หฺลง ก. สำคัญผิด, เข้าใจผิด, เช่น กาหลงเข้าใจว่าไข่นกดุเหว่าเป็นไข่ของตน; หมกมุ่น, มัวเมา, คลั่งไคล้, เคลิบเคลิ้ม, เช่น หลงในอบายมุข หลงเสน่ห์;
• ลง     ก. ไปสู่เบื้องต่ำหรือไปสู่เบื้องที่ถือว่าตรงข้ามกับขึ้น เช่น น้ำลง เครื่องบินลง, ไปสู่พื้นดินและพื้นอื่น ๆ เช่น ลงดิน ลงบันได ลงเรือ;
• ขี้ลืม     ขี้หลงขี้ลืม หลงๆ ลืมๆ ป้ําเป๋อ ชอบลืม
• ลืม     ก. หายไปจากความจำ, นึกไม่ได้, นึกไม่ออก, เช่น เขาลืมความหลัง ลืมชื่อเพื่อน, ระลึกไม่ได้เพราะขาดความเอาใจใส่เป็นต้น เช่น ลืมทำการบ้าน
• คนขี้ลืม    คนขี้หลงขี้ลืม
• หลง ๆ ลืม ๆ    ว. เลอะเลือน, จำได้บ้างไม่ได้บ้าง, ขี้หลงขี้ลืม ก็ว่า.
• คนที่หลงรักคนอื่นข้างเดียว vt.    ช้อน
• คนขี่ม้า    นักขี่ม้า นักเลี้ยงม้า คนฝึกม้า
• ลุ่มหลง    ก. หมกมุ่น, มัวเมา, เช่น ลุ่มหลงในอบายมุข.
• ลูกหลง    น. ลูกที่เกิดทีหลังห่างจากพี่เป็นเวลานานปี; ลูกปืนที่ค้างอยู่ในกระบอกปืนโดยหลงลืม, ลูกปืนหรือสิ่งอื่นที่พลาดไปถูกผู้อื่นซึ่งมิได้หมายไว้, โดยปริยายหมายถึงการที่ผู้ใดผู้หนึ่งพลอยได้รับเคราะห์หรืออันต
• ้ลุ่มหลง    จับใจ ชื่นชอบมาก ้หลงใหล

• เพราะผมคิดว่ามันทำให้คุณเป็นคนขี้หลงขี้ลืม