ชนชั้นกรรมาชีพ คือ
สัทอักษรสากล: [chon chan kam mā chīp] การออกเสียง:
"ชนชั้นกรรมาชีพ" การใช้"ชนชั้นกรรมาชีพ" อังกฤษ"ชนชั้นกรรมาชีพ" จีน
ความหมาย
มือถือ
- n.
ชนชั้นหรือกลุ่มบุคคลที่ทำงานโดยการรับค่าจ้าง หรือเงินเดือนเป็นการตอบแทน โดยเฉพาะหมายถึงกลุ่มบุคคลที่ใช้แรงกายเป็นหลัก ชื่อพ้อง: ชนชั้นกลาง, ชนชั้นใช้แรงงาน คำตรงข้าม: ชนชั้นสูง
ตัวอย่างการใช้: การร่วมมือกันต่อต้านความเอารัดเอาเปรียบจะเป็นประโยชน์ต่อชนชั้นกรรมาชีพ
- ชน ๑ ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น.
- ชนชั้น นักเรียนในชั้น ชั้น มหาสมุทร ชั้นบรรยากาศ ชั้นพื้นดิน ชั้นหิน ชั้นเซลล์ ชั้นเนื้อเยื่อ ระดับชั้น ชนชั้นทางสังคม ชนชั้นทางเศรษฐกิจและสังคม ชั้น
- ชั้น น. ที่สำหรับวางของอย่างหนึ่ง มีพื้นซ้อนกันคล้ายตู้แต่ไม่มีบานปิด; สิ่งที่ซ้อนลดหลั่นกันเป็นขั้น ๆ เช่น ฉัตร ๕ ชั้น; ขั้นที่ลดหลั่นกัน เช่น
- นก ๑ น. ชื่อสัตว์มีกระดูกสันหลังเลือดอุ่น มี ๒ เท้า ๒ ปีก และมีขนปกคลุมร่างกาย ออกลูกเป็นไข่ก่อนแล้วจึงฟักเป็นตัว. ๒ น.
- กร ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
- กรร ๑ กัน ( โบ ) ก. จับ เช่น กรกรรนฤบดี. ( สมุทรโฆษ ). ( ข. กาน่ ว่า ถือ). ๒ กัน ( เลิก ) ก. กัน เช่น เรือกรร. ๓ กัน-
- กรรม ๑ กำ, กำมะ- น. (๑) การ, การกระทำ, การงาน, กิจ, เช่น พลีกรรม ต่างกรรมต่างวาระ, เป็นการดีก็ได้ ชั่วก็ได้ เช่น กุศลกรรม อกุศลกรรม. (๒)
- กรรมาชีพ กำ- น. คำเรียกชนชั้นกรรมกรหรือลูกจ้างผู้หาเลี้ยงชีพด้วยค่าจ้างแรงงานว่า ชนกรรมาชีพ. ( อ. proletariat).
- รม ก. อบด้วยควันหรือไอไฟ เช่น ใช้ควันรมปลากะพงให้หอม ใช้ควันอ้อยรมเป็ดให้หอม รมผึ้งให้หนีหรือให้เมา, ทำให้ควันไฟหรือไอไฟเป็นต้นเกาะติดอยู่ เช่น
- มา ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
- ชี ๑ น. นักบวช เช่น ชีปะขาว; คำเรียกหญิงที่นุ่งขาวห่มขาว โกนคิ้วโกนผมถือศีล, แม่ชี ก็เรียก. ( ส. ชี ใช้พูดต้นนามเป็นเครื่องหมายแห่งความยกย่อง). ๒
- ชีพ ชีบ, ชีบพะ- น. ชีวิต เช่น เสียชีพอย่าเสียสัตย์; ความเป็นอยู่, ความดำรงชีวิตอยู่ เช่น ค่าครองชีพ. ( ป. , ส. ชีว).
- ชนกรรมาชีพ กรรมาชีพ
- ชนชั้นกรรมกร ชนชั้นกรรมาชีพ
- ชนกกรรม ชะนะกะกำ น. กรรมอันนำให้เกิดหรือกรรมอันเป็นต้นเค้าทั้งข้างดีหรือข้างชั่ว เช่น กรรมอันทำให้เกิดเป็นคนชั้นสูง เป็นชนกกรรมฝ่ายกุศล. (อรรถศาสน์).