ชรอื้อ คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ว. ชื้อ, ชอื้อ, มืดมัว, มืดคลุ้ม, ครึ้ม, อับแสง, เช่น ด่งงไซรชรเอมชรอื้อ อรทื้อแทบทางเดอร. (ม. คำหลวง ชูชก), ฟ้าหล้าเข็ดขาม ชรอื้อชรอ่ำอับทิศ. (สมุทรโฆษ).

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• รอ     ๑ น. หลักปักกันกระแสน้ำ เช่น ทำรอกันตลิ่งพัง. ๒ ก. คอย เช่น รอรถ รอเรือ; ยับยั้ง เช่น รอการพิจารณาไว้ก่อน รอการลงอาญาไว้ก่อน; เกือบจด, จ่อ,
• อื้อ     ว. อาการที่รู้สึกมีเสียงดังอยู่ในหู, ไม่ได้ยิน; ( ปาก ) มาก เช่น รวยอื้อ บ่นกันอื้อ.
• ชรออบ    ชฺระ- (กลอน) ก. ชอบ เช่น ธมาพักชรออบ คืนเดียวชอบชีนอน. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ชรอัด    ชฺระ- (กลอน) ว. ชัด เช่น ลางหมู่งาชรอัดชรแอ้น. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ชรอุ่ม    ชฺระ- (กลอน) ว. ชอุ่ม, มืดคลุ้ม, มืดมัว, เช่น อากาศชรอุ่มอับ ทิศบังด้วยธุลี. (สุมทรโฆษ).
• ชรอ่ำ    ชฺระ- (กลอน) ว. ชอ่ำ, มืดมัว, มืดครึ้ม, เช่น ชรอ่ำฟ้าใต้แผ่นหงาย. (แช่งน้ำ), ฟ้าหล้าเข็ดขาม ชรอื้อชรอ่ำอับทิศ. (สมุทรโฆษ).
• ชรอกชรัง    ชฺรอกชฺรัง ก. ซอกซอน, ซอกแซก.
• วัชรอาสน์    น. อาสนะที่พระพุทธเจ้าประทับใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ ณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ในวันตรัสรู้ เรียกว่า พระแท่นวัชรอาสน์, โพธิบัลลังก์ หรือ รัตนบัลลังก์ ก็เรียก. (ส. วชฺราสน).
• ชร-    ๓ ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง.
• อรชรอ้อนแอ้น    1) adj. ที่งามอย่างเอวบางร่างน้อย , , ชื่อพ้อง: อรชร, อ้อนแอ้น, บอบบาง คำตรงข้าม: บึกบึน, กำยำ ตัวอย่างการใช้: ช่างภาพคนนี้มีท่าทางอรชรอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง 2) v. , ชื่อพ้อง: อรชร, อ
• รอมร่อ    รอมมะร่อ ว. ในระยะทางหรือเวลาอันใกล้จวนเจียน เช่น จะสำเร็จการศึกษาอยู่รอมร่อ จะถึงบ้านอยู่รอมร่อ, รำมะร่อ ก็ว่า.
• รอยต่อ    ข้อ ข้อต่อ รอยเชื่อม จุดต่อ ตะเข็บ แนวต่อ ตะเข็บผ้า เส้นต่อ รอยตะเข็บ รอยเย็บ แนวตะเข็บ
• รอเก้อ    v. ผิดคาดที่มารอ , ชื่อพ้อง: คอยเก้อ ตัวอย่างการใช้: วันนี้ผมรอเก้อเพราะเธอไม่ได้กลับมากับรถของวิทยาลัย
• อักษรอี    อี