ชรอ่ำ คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ว. ชอ่ำ, มืดมัว, มืดครึ้ม, เช่น ชรอ่ำฟ้าใต้แผ่นหงาย. (แช่งน้ำ), ฟ้าหล้าเข็ดขาม ชรอื้อชรอ่ำอับทิศ. (สมุทรโฆษ).

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• รอ     ๑ น. หลักปักกันกระแสน้ำ เช่น ทำรอกันตลิ่งพัง. ๒ ก. คอย เช่น รอรถ รอเรือ; ยับยั้ง เช่น รอการพิจารณาไว้ก่อน รอการลงอาญาไว้ก่อน; เกือบจด, จ่อ,
• อ่ำ     น. เวลาค่ำ. ว. มืดคลุ้ม, มัว, ( กลอน ) แผลงเป็น ชอ่ำ หรือ ชรอ่ำ ก็มี.
• ชระล้ำ    ชฺระ- (กลอน) ก. ล้ำ. (ดุษฎีสังเวย).
• ชรออบ    ชฺระ- (กลอน) ก. ชอบ เช่น ธมาพักชรออบ คืนเดียวชอบชีนอน. (ม. คำหลวง กุมาร).
• ชรอัด    ชฺระ- (กลอน) ว. ชัด เช่น ลางหมู่งาชรอัดชรแอ้น. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ชรอื้อ    ชฺระ- (กลอน) ว. ชื้อ, ชอื้อ, มืดมัว, มืดคลุ้ม, ครึ้ม, อับแสง, เช่น ด่งงไซรชรเอมชรอื้อ อรทื้อแทบทางเดอร. (ม. คำหลวง ชูชก), ฟ้าหล้าเข็ดขาม ชรอื้อชรอ่ำอับทิศ. (สมุทรโฆษ).
• ชรอุ่ม    ชฺระ- (กลอน) ว. ชอุ่ม, มืดคลุ้ม, มืดมัว, เช่น อากาศชรอุ่มอับ ทิศบังด้วยธุลี. (สุมทรโฆษ).
• ชรอกชรัง    ชฺรอกชฺรัง ก. ซอกซอน, ซอกแซก.
• รองช้ำ    น. ชื่อโรคชนิดหนึ่งเป็นตามฝ่ามือหรือฝ่าเท้า มีน้ำใส ๆ อยู่ระหว่างหนังชั้นนอกกับเนื้อ.
• วัชรอาสน์    น. อาสนะที่พระพุทธเจ้าประทับใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ ณ พุทธคยา ประเทศอินเดีย ในวันตรัสรู้ เรียกว่า พระแท่นวัชรอาสน์, โพธิบัลลังก์ หรือ รัตนบัลลังก์ ก็เรียก. (ส. วชฺราสน).
• ชร-    ๓ ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง.
• อรชรอ้อนแอ้น    1) adj. ที่งามอย่างเอวบางร่างน้อย , , ชื่อพ้อง: อรชร, อ้อนแอ้น, บอบบาง คำตรงข้าม: บึกบึน, กำยำ ตัวอย่างการใช้: ช่างภาพคนนี้มีท่าทางอรชรอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง 2) v. , ชื่อพ้อง: อรชร, อ
• การอาบน้ำ    ถังอาบน้ำ น้ำอาบ สถานที่อาบน้ำ
• รอยฟกช้ำ    แผลฟกช้ำ บาดแผลฟกช้ำ รอยฟกช้ำดำเขียว