ซึ่งเก้อเขิน คือ

• ซึ่งกระดากอาย
  ซึ่งขัดเขิน
  ซึ่งลําบากใจ
  ซึ่งอับอาย

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• เก     ว. ไม่ตรงตามแนว, ไม่เป็นระเบียบ, (ใช้แก่ของที่เป็นซี่เป็นลำ) เช่น ฟันเก ขาเก; ไม่ยอมปฏิบัติตามระเบียบ; เกะกะ, เกเร; ( ปาก )
• เก้อ     ว. แสดงสีหน้าเจื่อนเพราะรู้สึกผิดคาดหรือทำอะไรผิดพลาดไป เช่น ทำหน้าเก้อ, รู้สึกผิดคาดผิดหวัง เช่น ไปเก้อ คอยเก้อ,
• เก้อเขิน     ว. อาการที่วางหน้าไม่สนิท, รู้สึกกระดากอาย.
• ก้อ     ๑ ว. แสดงอาการเจ้าชู้ เช่น ไก่ก้อ. ๒ น. ชนชาวเขาพวกหนึ่ง ในตระกูลทิเบต-พม่า มีอยู่ทางแถบเหนือของไทย คล้ายพวกมูเซอ, อีก้อ ก็เรียก.
• เข     ๑ ว. เหล่น้อย (ใช้แก่ตา). ๒ ดู แกแล .
• เขิน     ๑ น. ชื่อคนไทยใหญ่เผ่าหนึ่ง ส่วนมากอยู่ในแคว้นฉาน ประเทศพม่า; เครื่องสานที่ทำจากผิวไม้ไผ่ซึ่งนำมาเรียดแล้วทำเป็นโครง
• ซึ่งเข้ากัน    ซึ่งเท่าเทียมกัน
• ซึ่งเก็บเนื้อเก็บตัว    ซึ่งครุ่นคิดถึงเรื่องส่วนตัว ซึ่งไม่ชอบเข้าสังคม
• ซึ่งเกิดต่อเนื่องกันไป    ซึ่งเป็นลําดับต่อกัน
• ซึ่งเกาะกัน    ซึ่งติดเกาะ ซึ่งยึดติด เกี่ยวกับโมเลกุลที่ยึดเกาะของสาร
• ซึ่งเกี่ยวพันกัน    เป็นคู่กัน
• ซึ่งเกิดขึ้นบนภูเขา    ซึ่งตั้งอยู่บนภูเขา ซึ่งอาศัยอยู่บนภูเขา
• ซึ่งเกิดเข้าข้างใน    ซึ่งงอกเข้าข้างใน ซึ่งงอกเข้าไปในเนื้อ
• ซึ่งเป็นเนื้อเดียวกัน    มีลักษณะเหมือนกัน เหมือนกันเท่ากัน