ตระแบง คือ

• ๑
  ตฺระ-
  (กลอน) ก. สะแบง, สะพาย, เช่น ตาวตระแบง.
  ๒
  ตฺระ-
  ก. ผูกไขว้, ผูกบิด. (ข. ตฺรแบง ว่า ผูกไขว้ด้วยไม้ขันชะเนาะ).

• ตร     หล่อ
• ตระ     ๑ ตฺระ น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. ๒ ตฺระ น. แถบ, แปลง, (ใช้แก่ที่).
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• แบ     ก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.
• บง     ๑ น. ชื่อไผ่ชนิด Bambusa tulda Roxb. ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องสั้น เนื้อลำหนา ใช้จักตอก. ๒ ( กลอน ) ก. มองดู, แลดู, เช่น
• วิ่งระแบง    ก. วิ่งเล่น. (ข. ละแบง ว่า การเล่น).
• ตระแบ่    ตฺระ- (โบ) ก. แผ่. (อนันตวิภาค).
• ตะแบง    ๑ ว. อาการที่พูดหรือเถียงเฉไฉหรือดันไปข้าง ๆ คู ๆ. ๒ ดู กราด ๔.
• สะแบง    ๑ ดู กราด ๔. ๒ ก. สะพาย, ตระแบง ก็ว่า.
• ตระแบก    ตฺระ- (กลอน) น. ต้นตะแบก, กระแบก ก็เรียก.
• ตระแบน    ตฺระ- (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ) น. แผ่น. (อนันตวิภาค).
• ตระแบ่น    ตฺระ- (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ) น. แผ่น. (อนันตวิภาค).
• ตะแบงมาน    ว. วิธีห่มผ้าแถบแบบหนึ่ง โดยคาดผ้าอ้อมตัวแล้วเอาชายทั้ง ๒ ไขว้ไปผูกที่ต้นคอ, ตะเบ็งมาน ก็ว่า.
• ต้นตะแบง    ตะแบง ต้นกราด ต้นสะแบง ยางกราด เหียงกราด
• ต้นสะแบง    ตะแบง ต้นกราด ต้นตะแบง ยางกราด เหียงกราด