ตะเฆ่ คือ

• น. เครื่องลากเข็นของหนัก รูปเตี้ย ๆ มีล้อ.

• ตะ     ก. ทา, ฉาบ, แตะ, กะไหล่ เช่น ตะทอง ว่า กะไหล่ทอง, ตะทองลาย ว่า กะไหล่ทองเป็นดวง ๆ, หรือ ตะถม เป็นต้น.
• เฆียน    ทำให้เกิดอาการผื่นคัน ทำให้เป็นผื่นคัน หวด ตำ แหย่
• เฆี่ยน    ก. ตีด้วยหวายหรือไม้เรียวเป็นต้นเป็นการลงโทษ; (ปาก) เร่งความเร็ว เช่น เฆี่ยนมาด้วยความเร็ว ๑๘๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง, เอาชนะคู่แข่งขันอย่างขาดลอย เช่น เฆี่ยนฝ่ายตรงข้าม ๓ เกมรวด.
• ตะเกียง    ๑ น. เครื่องใช้สำหรับตามไฟ มีรูปต่าง ๆ บางชนิดมีหลอดบังลม, ลักษณนามว่า ดวง. ๒ น. หน่อสับปะรดที่แตกออกจากโคนขั้วของผล, หน่อกล้วยไม้ประเภทหวายที่แตกออกจากข้อ.
• ตะเกียบ    น. เครื่องใช้สำหรับคีบอาหารทำด้วยไม้หรืองาเป็นต้นเป็นคู่ ๆ; ชื่อเสาสั้นคู่หนึ่งที่ฝังลงดินสำหรับขนาบเสากลางซึ่งอยู่เหนือพื้นดินอย่างเสาดอกไม้พุ่ม เสาหงส์ เสาโคม เสาธง ให้ตั้งตรง มีสลัก ๒ อัน เมื่อถอ
• ตะเขิง    น. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. (เงาะป่า).
• ตะเข็บ    ๑ น. ชื่อสัตว์พวกเดียวกับตะขาบ แต่เรียกแยกโดยถือเอาพวกที่มีขนาดเล็ก เช่น ยาวต่ำกว่า ๕-๖ เซนติเมตรลงไป ลำตัวเล็ก มีจำนวนปล้อง ๓๑-๑๗๓ ปล้อง แต่ละปล้องมีขา ๑ คู่ และขายาวกว่าปล้องลำตัวมาก ที่แพร่หลาย เ
• ตะเข้    ๑ (ปาก) น. จระเข้. ๒ น. ตัวไม้จากกลางจั่วบ้านตรงมายังชายคา พาดเป็นมุม ๔ มุม มีเฉพาะบ้านทรงปั้นหยาหรือทรงมนิลา; ไม้ยึดเสาเรือนหรือเสาเขื่อน.
• ตะเคียน    น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Hopea odorata Roxb. ในวงศ์ Dipterocarpaceae เนื้อไม้แข็ง ใช้เลื่อยเป็นกระดาน และขุดทำเรือ.
• ตะเคียว    ๑ -เคฺรียว น. ถุงที่ถักด้วยด้ายหรือไหมเป็นตาโปร่งมีหูรูด. ๒ น. อาการที่ลูกบาศก์หรือลูกเต๋าเป็นต้นพิงตะแคงไม่ลงหน้าเรียบ.
• ตะเบ็ง    ก. เบ่งเสียงออกให้ดังเกินสมควร.
• ตะเบ๊ะ    (ปาก) ก. ทำความเคารพอย่างคนในเครื่องแบบ คือ ทำวันทยหัตถ์.
• ตะเพิง    น. เงื้อมเขาที่งอกงุ้มลงมา.
• ตะเพิด    ก. ตวาดให้หนีไป, ร้องให้ตกใจหนีไป, ไล่ส่งไป, โบราณเขียนเป็น กระเพลิด ก็มี.
• ตะเพิ่น    ว. พล่านไป, เจิ่นไป.

• โครงการพัฒนาโรงเรียนวัดหนองตะเฆ่
• ชมรมอาสาพัฒนาร่วมกับที่โรงงานสระบุรีช่วยพัฒนาโรงเรียนวัดหนองตะเฆ่ หนองแค สระบุรี