บังเหิน คือ
- บัง ๑ ก. กัน กั้น หรือปิดไม่ให้เห็น ไม่ให้ผ่าน ไม่ให้โดน เช่น บังแดด บังฝน บังลม ยืนบัง. ๒ คำพยางค์หน้า เมื่ออยู่หน้าพยัญชนะ ก วรรค เช่น บังเกิด
- เห ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
- เหิน ก. บินอยู่ในระยะสูง เช่น หงส์เหิน นกเขาเหิน, ร่อนอยู่ในระยะสูง เช่น นกนางแอ่นเหินลม.
- หิน ๑ น. ของแข็งที่ประกอบด้วยแร่ชนิดเดียวหรือหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ตามธรรมชาติ. ๒ ( ปาก ) ว. ยากมาก เช่น ข้อสอบหิน, เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้หิน,
- บังเหตุ (โบ) ก. ประมาท เช่น บังเหตุดูถูก. (ข. บฺรเหส); ทำให้เป็นเหตุ, บันดาลเหตุ, เช่น ใบก็บังเหตุร่วงประจักษ์ตา. (ขุนช้างขุนแผน).
- บังเหียน น. เครื่องบังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ ทำด้วยเหล็กหรือไม้ใส่ผ่าปากม้า ที่ปลายมีห่วง ๒ ข้างสำหรับผูกสายบังเหียนโยงไว้ให้ผู้ขี่ถือ, โดยปริยายหมายความว่า อำนาจบังคับบัญชาให้เป็นไปในทางที่ต้องการ เช่น
- ใส่บังเหียน สวมบังเหียน ใส่เครื่องเทียมลาก
- บันเหิน ก. เหาะไป, บินไป.
- เล็งเห็น ตระหนัก ประจักษ์แจ้ง เข้าใจ มองเห็น เห็น มองออก แลเห็น
- เหตุบังเอิญ n. เหตุที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่ได้คาดคิดมาก่อน ตัวอย่างการใช้: เขาได้ตำแหน่งนี้มาด้วยเหตุบังเอิญมากกว่าความสามารถของเขาเอง
- นั่งเหงา จุกเจ่า เจ่าจุก เซา
- นั่งเหนียด นอนเหยียด เลื้อยคลาน เหยียดเท้า เหยียดแขน
- มองเห็น v. อาการของตาที่ประสบรูป, ปรากฏแก่สายตา , ชื่อพ้อง: เห็น, แลเห็น ตัวอย่างการใช้: ฉันมองเห็นรอยแผลใหญ่ตรงหัวไหล่ของเขาที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
- ห่างเหิน ก. ไม่สนิทสนมดังเก่า, ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่หรือติดต่อกันเหมือนเดิม, จืดจาง, เหินห่าง ก็ว่า.
- บังเกิดขึ้น อุบัติขึ้น เกิดขึ้น ปรับให้เข้ารูปเข้าร่าง เป็นรูปเป็นร่างขึ้น เป็นรูปแบบขึ้นมา
มือถือ