บันเหิน คือ
- บัน ๑ น. จั่ว (หน้าจั่วของปราสาท โบสถ์ วิหาร เรียกว่า หน้าบัน). ๒ ก. ผัน, ผิน. ๓ ก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. ( ดึกดำบรรพ์ ).
- เห ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
- เหิน ก. บินอยู่ในระยะสูง เช่น หงส์เหิน นกเขาเหิน, ร่อนอยู่ในระยะสูง เช่น นกนางแอ่นเหินลม.
- หิน ๑ น. ของแข็งที่ประกอบด้วยแร่ชนิดเดียวหรือหลายชนิดรวมตัวกันอยู่ตามธรรมชาติ. ๒ ( ปาก ) ว. ยากมาก เช่น ข้อสอบหิน, เข้มงวดมาก เช่น ครูคนนี้หิน,
- บินเหนือ บินข้าม
- บังเหิน ก. เหาะ, บิน.
- คนเห็น ผู้พบเจอ ผู้พบเห็น
- เดินเหิน ก. วิ่งเต้นเพื่อขอความช่วยเหลือ; (ปาก) เดิน.
- บันเดิน ก. ทำให้เดิน.
- บึกบึนเหมือนเหล็ก เข้มแข็งเหมือนเหล็ก
- กลิ่นเหม็นอับ กลิ่นอับ
- บินผ่านเหนือ บินข้าม บินอยู่เหนือ
- มีกลิ่นเหม็นอับ เหม็นตุ ๆ เหม็นอับ
- กลิ่นเหม็น ไอระเหยที่เป็นอันตราย กลิ่นเหม็นรุนแรง กลิ่นไม่ดี กลิ่นไม่น่าดม
- คนเห็นแก่กิน คนเห็นแก่ตัว คนน่ารังเกียจ
มือถือ