ประพัด คือ

• น. กระพัด, สายรัดกูบบนหลังช้าง.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• พัด     น. เครื่องโบกหรือกระพือลม. ก. ปัดไป, โบก, กระพือ, เช่น เอาพัดมาพัดไฟ พายุพัดฝุ่นตลบ; หมุนอย่างใบพัดพัดลมหรือใบพัดเครื่องบิน.
• ประพฤตผิด    กระทําผิด ทํา
• ประพฤติดี    ประพฤติชอบ ทําดี ปฏิบัติชอบ ปฏิบัติดี
• ประพฤติผิด    v. ปฏิบัติตนไปในทางที่ไม่ดี ชื่อพ้อง: ทำผิด, กระทำผิด คำตรงข้าม: ประพฤติถูก, ทำถูก ตัวอย่างการใช้: เพราะเขาประพฤติผิด เขาจึงได้รับการตำหนิติเตียน
• ประพฤติไม่ดี    พฤติกรรมไม่ดี กระทําผิด ทําชั่ว ทําบาป ทําบาปทํากรรม ทําผิด ประกอบกรรมชั่ว ประพฤติชั่ว ประพฤติไม่เหมาะสม
• การประพฤติดี    การกระทําที่ดี การกระทําแต่ความดี
• การประพฤติผิด    การทําผิด ความผิดพลาด มิจฉาจาร การปฏิบัติหน้าที่บกพร่องหรือไม่ถูกต้อง การประกอบโรคศิลปะที่บกพร่องหรือไม่ถูกต้อง การกระทําผิดกฎหมาย การกระทําผิดทางศีลธรรม
• ความประพฤติดี    ความประพฤติ อาจาร
• กระพัด    น. เชือกหรือลวดหนังตีเป็นเกลียวหุ้มผ้าแดง ปรกติคล้องผูกอยู่รอบคอช้าง เมื่อตั้งสัปคับหรือกูบอย่างใดอย่างหนึ่ง ใช้ปลายทั้ง ๒ ข้างผูกสัปคับหรือกูบเพื่อรั้งมิให้เลื่อนไปทางท้ายช้างขณะเดินขึ้นที่ชัน, เขี
• ประพัทธ์    ก. เนื่อง, ผูกพัน. (ส.).
• ประพันธ์    ก. แต่ง, เรียบเรียง, ร้อยกรอง, ผูกถ้อยคำเป็นข้อความเชิงวรรณคดี. (ส. ปฺรพนฺธ; ป. ปพนฺธ).
• ประพิณ    ปฺระพิน ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ส. ปฺรวีณ).