ปราสัย คือ

• ปฺราไส
  ก. ปราศรัย.

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• รา     ๑ น. ไม้ที่กระหนาบอยู่ใต้ท้องพรึงรับพื้นเรือนเพื่อไม่ให้พื้นอ่อน อยู่ระหว่างรอด; ไม้จีมเสาที่ปากหลุมซึ่งยังไม่ได้กลบดินเพื่อกันไม่ให้โอนเอน
• ปราชัย    ปะราไช น. ความพ่ายแพ้. ก. พ่ายแพ้. (ป.).
• ปรามาส    ๑ ปฺรามาด ก. ดูถูก. ๒ ปะรามาด น. การจับต้อง, การลูบคลำ. (ป.).
• ปราสาท    ปฺราสาด น. เรือนมียอดเป็นชั้น ๆ สำหรับเป็นที่ประทับของพระเจ้าแผ่นดินหรือเป็นที่ประดิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์. (ส. ปฺราสาท; ป. ปาสาท).
• ปราศรัย    ปฺราไส น. การพูดด้วยไมตรีจิต, การแสดงอัชฌาสัยในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; คำปรารภ. ก. พูดด้วยไมตรีจิต, พูดแสดงอัชฌาสัยระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; ปรารภ. (ส. ปฺรศฺรย).
• ผู้ปราชัย    ผู้แพ้ ผู้พ่ายแพ้ คนพ่ายแพ้ คนแพ้ ผู้แพ้พ่าย
• อปราชัย    อะปะ-, อับปะ- น. ความไม่แพ้, ความชนะ; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย. (ป.).
• อัปราชัย    อับปะราไช น. ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย คือ ความแพ้; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย; อปราชัย ก็ว่า. (ป., ส.).
• คุกปราสาท    การยิงลูกโทษ คุก ตะราง
• คูปราสาท    คูเมือง
• คําปรามาส    คําดูแคลน คําดูถูก คําสบประมาท คําดูถูกดูแคลน
• โพปราสาท    ดู โพขี้นก.
• ปรานีปราศรัย    ปฺรานีปฺราไส ก. ปรานี (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย.
• คำปราศรัย    คำปราศัย คำสุนทรพจน์ คำโวหาร ศิลปะแห่งการพูด ศิลปะการแสดงสุนทรพจน์