ปาจีน คือ

• น. ปราจีน. (ป.).

• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• จี     ว. ตูม เช่น สงวนมิ่งมาลยจาวจี แกล่กล้ำ. ( ทวาทศมาส ), พายัพว่า จี๋.
• จีน     ๑ น. ชื่อประเทศและชนชาติที่อยู่ในเอเชียตะวันออก มีพรมแดนติดต่อกับมองโกเลีย รัสเซีย เวียดนาม ลาว พม่า ภูฏาน เนปาล อินเดีย คีร์กีซ และคาซัคสถาน
• อปาจีน    อะ- น. ทิศใต้. (ส.; ป. อปาจี).
• ปาจนะ    ปาจะ- (แบบ) น. ประตัก. (ป.; ส. ปฺราชน).
• ปาจรีย์    ปาจะรี, ปาจาน น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป.; ส. ปฺราจารฺย = ปฺราคต + อาจารฺย).
• ปาจิตตีย์    น. ชื่ออาบัติหมวดหนึ่ง จัดไว้ในพวกอาบัติเบาที่เปรียบด้วยลหุโทษ. (ป.).
• อปาจี    อะ- น. ทิศใต้. (ป.; ส. อปาจีน).
• ปาจารย์    ปาจะรี, ปาจาน น. อาจารย์ของอาจารย์. (ป.; ส. ปฺราจารฺย = ปฺราคต + อาจารฺย).
• กรดแอสปาราจีนิค    กรดแอสปาร์ติค
• ปากคัน    ว. อาการที่ปากอยู่ไม่สุข ชอบพูด ชอบฟ้อง, ปากตำแย หรือ ปากบอน ก็ว่า.
• ปากจั่น    น. ประตูน้ำอย่างโบราณที่ใช้ไม้ซุงขวาง.
• ปากพ่น    จมูกคน จะงอยปากนก นอแรด ปากคน ปากพวย ปากหมู ส่วนที่ยื่นออกของหัวสัตว์ ส่วนที่เป็นจมูกและปากของสัตว์ หัวเรือ
• ปาขึ้น    โยนขึ้น
• ปาชตุน    ชาวปาทาน ปาทาน

• ผู้ผลิตชาอูหลงนดาฮงเปาจีนหินวูชา