พกส. คือ

• พนักงานเก็บค่าโดยสาร

• พก     พะกะ- ( แบบ ) น. นกยาง. ( ป. ). ๑ น. ริมผ้านุ่งที่ดึงรวบขึ้นมาไขว้ไว้ที่บริเวณสะดือ มีลักษณะคล้ายถุงเล็ก ๆ เรียกว่า ชายพก
• ส.     เป็นคำสรรพนาม
• ตะโพกสัตว์    ตะโพก บั้นท้าย สมาชิกที่เหลืออยู่ของสภา ส่วนที่ไม่สำคัญ ส่วนสูงสุดของตะโพกสัตว์ อาการหดเกร็งของกล่องเสียง ทำให้หายใจลำบาก
• พก-    ๒ พะกะ- (แบบ) น. นกยาง. (ป.).
• กระดูกสะโพก    กระดูกเชิงกราน กระดูกหัวหน่าว กระดูกก้น สะโพก ก้น ตะโพก บั้นท้าย กระดูกตะโพก
• ตะโพกสุดเสียงสังข์    (สำ) น. เรียกตะโพกหญิงที่ผายออกมาก.
• ซึ่งมีขนาดเล็กสําหรับพกพา    ที่มีขนาดเล็กจนใส่ในกระเป๋าได้
• ส่วนสูงสุดของตะโพกสัตว์    ตะโพก ตะโพกสัตว์ บั้นท้าย สมาชิกที่เหลืออยู่ของสภา ส่วนที่ไม่สำคัญ อาการหดเกร็งของกล่องเสียง ทำให้หายใจลำบาก
• หมวกสตรีที่โพกคล้ายหมวกแขก    ผ้าโพกหัว หมวกที่คล้ายหมวกดังกล่าว หมวโพกศรีษะของชาวมุสลิมในตอนใต้ของเอเซีย
• ผรุพก    ผะรุ- น. กระโถน. (ส.).
• พกา    (กลอน) น. นกยาง.
• พกุระ    (แบบ) น. เขาสัตว์สำหรับเป่า. (ส.).
• พกุล    -กุน (แบบ) น. ต้นพิกุล. (ส.).
• วณิพก    วะนิบพก, วะนิพก (แบบ) น. วนิพก. (ป. วณิพฺพก, วนิพฺพก; ส. วนีปก, วนียก).
• วนิพก    วะนิบพก, วะนิพก น. คนขอทานโดยร้องเพลงหรือดีดสีตีเป่าให้ฟัง, ใช้ว่า วณิพก หรือ วันนิพก ก็มี. (ป. วนิพฺพก).