พาหุสัจจะ คือ

• น. ความเป็นผู้ได้ยินได้ฟังมาก, ความเป็นผู้ได้ศึกษาเล่าเรียนมาก. (ป.).

• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• พาหุ     น. แขน. ( ป. , ส. ).
• สัจ     สัด, สัดจะ- น. ความจริง, ความจริงใจ, เช่น ทำงานร่วมกันต้องมีสัจจะต่อกัน. ( ป. สจฺจ; ส. สตฺย).
• สัจจะ     สัด, สัดจะ- น. ความจริง, ความจริงใจ, เช่น ทำงานร่วมกันต้องมีสัจจะต่อกัน. ( ป. สจฺจ; ส. สตฺย).
• จะ     ๑ คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี จ เป็นพยัญชนะต้นในบทกลอน เช่น แจ้งแจ้ง กร่อนเป็น จะแจ้ง แจ่มแจ่ม กร่อนเป็น จะแจ่ม
• มีสัจจะ    v. มีคุณลักษณะที่ประกอบด้วยความจริง ความแน่แท้ ความซื่อตรงไม่กลับเป็นอย่างอื่น , , ชื่อพ้อง: มีสัจ คำตรงข้าม: ไร้สัจจะ ตัวอย่างการใช้: เขาเป็นคนใจนักเลง รักพวกพ้อง มีสัจจะ
• สักกัจจะ    ว. ด้วยความเคารพ. (ป.).
• ไม่มีสัจจะ    ไม่ซื่อสัตย์ ซึ่งไม่ซื่อสัตย์ ไว้ใจไม่ได้
• ความมีสัจจะ    การพูดแต่ความจริง ความมีวาจาสัตย์ สิ่งที่เป็นความจริง
• การไม่มีสัจจะ    การมีเล่ห์เพทุบาย การหักหลัง การไร้สัตย์ ความไม่น่าไว้วางใจ ความไม่มั่นคง
• สัมพาหน์    น. การนวดฟั้น. (ป.; ส. สํวาหน).
• สัมพาหะ    น. การนวดฟั้น. (ป.; ส. สํวาหน).
• กิจจะ    (กลอน) น. กิจ เช่น กอบกิจจะคุ้มขัง. (ชุมนุมตำรากลอน). (ป.).
• มัจจะ    น. ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่พวกมนุษย์ ดิรัจฉาน. (ป.).
• วัจจะ    วัดจะ- น. อุจจาระ. (ป.; ส. วรฺจสฺ).