ภาษาผสม คือ

• ภาษาที่เกิดจากการผสมของระบบภาษาของสองภาษาขึ้นไป

• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาษ     พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
• ภาษา     น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
• ผสม     ผะ- ก. รวมกันเข้า. ( ข. ผฺสํ).
• สม     ๑ ว. เหมาะ, เหมาะกับ, ควรแก่, เช่น บ่าวสาวคู่นี้สมกัน เขาแต่งตัวสมฐานะ แสดงละครได้สมบทบาท เขาต่อสู้กันอย่างสมศักดิ์ศรี เด็กคนนี้แต่งตัวไม่สมวัย,
• ภาษาลูกผสม    ภาษาครีโอ ภาษาคริโอล
• ป่าผสม    ป่าโปร่งและป่าผลัดใบ ป่าไม้ผสม
• ภาษาที่เกิดจากการผสมของระบบภาษาของสองภาษาขึ้นไป    ภาษาผสม
• เหล้าผสมน้ํา    เหล้า
• ภาษาซี    ซี
• สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร    n. บุคคลผู้ได้รับเลือกตั้งจากประชาชนให้ทำหน้าที่แทนประชาชนในสภานิติบัญญัติ ชื่อพ้อง: ผู้แทนราษฎร, ส.ส. ตัวอย่างการใช้: สมาชิกผู้แทนราษฎรลงมติผ่านกฎหมายให้ประธานสภาผู้แทนราษฎรเป็นประธานรั
• สมาชิกสภาผู้แทนราษฏร    n. ผู้ที่ได้รับการเลือกตั้งจากประชาชนให้เป็นสมาชิกของสภา , ชื่อพ้อง: สมาชิกสภา ตัวอย่างการใช้: เขาได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรของเขตนี้
• ตันติภาษา    น. ภาษาที่มีแบบแผน. (ส.; ป. ตนฺติภาสา).
• นักภาษา    n. ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญด้านการศึกษาภาษา ตัวอย่างการใช้: หมู่นี้นักภาษาถูกกล่าวหาบ่อยว่าเป็นผู้ที่ไล่ตามความเจริญ clf.: คน
• ภาษาคน    ภาษามนุษย์