ภาษาปาก คือ

• น. ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตอง เช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.

• ภา     น. แสงสว่าง, รัศมี. ( ป. , ส. ).
• ภาษ     พาด ก. พูด, กล่าว, บอก. ( ส. ; ป. ภาส).
• ภาษา     น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาก     น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ
• ภาษากิคากา    ภาษาคากา
• กากภาษา    กากะพาสา น. ชาติกา เช่น ลางมารนิรมิตอินทรีย์เศียรเป็นอสุรี และกายเป็นกากภาษา. (คำพากย์).
• ภาษากรีก    กรีก ประเทศกรีก คนกรีก ชาวกรีก ภาษาเฮลเลนิค
• ภาษากลาง    ภาษากลางที่ใช้ในการสื่อสารระหว่างประเทศ
• ภาษากอธ    สถาปัตยกรรมแบบโกธิก
• ภาษากัมพูชา    ภาษาเขมร ภาษาขอม
• ภาษากาย    n. การใช้ความเคลื่อนไหวหรือท่าทางของร่างกาย สื่อให้ผู้คนเข้าใจตามความต้องการ ตัวอย่างการใช้: ภาษาพูดนั้นสื่อความคิด แต่ภาษากายสื่อความรู้สึกได้ลึกซึ้งยิ่งกว่า
• ภาษาคากา    ภาษากิคากา
• ภาษาปลายทาง    ภาษาเป้าหมาย
• ปาษาณ    ปาสาน, ปาสานะ (แบบ) น. หิน. (ส.; ป. ปาสาณ).

• หนังสือเสียงการเรียนรู้ภาษาปากกาอ่าน