อัชฌาศัย คือ

• -ไส
  (โบ) น. อัชฌาสัย.

• อัชฌา     อัดชา น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน. ( ตัดมาจาก อัชฌาสัย).
• อัชฌาสัย    -ไส น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน; ใช้ว่า อัชฌา ก็มี, (โบ) อัชฌาศัย. (ป.; ส. อธฺยาศย).
• อุปัชฌาย    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อุปัชฌาย-    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อุปัชฌาย์    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อัชฌาจาร    -จาน น. ความประพฤติชั่ว, การล่วงมรรยาท, การละเมิดประเพณี. (ป.).
• อุปัชฌายวัตร    อุปัดชายะวัด, อุบปัดชายะวัด น. กิจที่สัทธิงวิหาริกจะต้องปฏิบัติต่ออุปัชฌาย์ของตน. (ป. อุปชฺฌายวตฺต).
• อุปัชฌายะ    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อภิชฌา    อะพิดชา น. ความโลภ, ความอยากได้. (ป.).
• สัชฌายะ    ก. สังวัธยาย. (ป.; ส. สฺวาธฺยาย).
• พระอุปัชฌาย์    n. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา ชื่อพ้อง: อุปัชฌาย์, อุปัชฌาย, อุปัชฌายะ ตัวอย่างการใช้: มหาเถรสมาคมมีคำสั่งให้พระอุปัชฌาย์เอาใจใส่พระภิกษุสามเณรที่พระอุปัชฌาย์บวชให
• มัชฌิมวัย    มัดชิมะ-, มัดชิมมะ- น. วัยกลางคน.
• อัชฌัตติก    อัดชัดติกะ- ว. ภายใน, เฉพาะตัว, ส่วนตัว, เช่น อัชฌัตติกปัญญา. (ป.).
• อัชฌัตติก-    อัดชัดติกะ- ว. ภายใน, เฉพาะตัว, ส่วนตัว, เช่น อัชฌัตติกปัญญา. (ป.).
• อัธยาศัย    อัดทะยาไส น. นิสัยใจคอ เช่น เขาเป็นคนมีอัธยาศัยดี; ความพอใจ, ความประสงค์, เช่น ไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย. (ส. อธฺยาศย; ป. อชฺฌาสย).