ร่อนรับร่อนเร่ คือ
- ร่อ ( กลอน ) ก. จ่อ, จด. ว. ใกล้.
- ร่อน ก. อาการของสิ่งมีลักษณะแบนเลื่อนลอยไปหรือมาในอากาศ, ทำให้สิ่งแบน ๆ เคลื่อนไปในอากาศหรือบนผิวน้ำ เช่น ร่อนรูป ร่อนกระเบื้องไปบนผิวน้ำ;
- อน อะนะ- เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ. ( ดู อ ๒
- นร นอระ- น. คน, ชาย, เพศหญิงใช้ว่า นรี หรือ นารี, นิยมใช้เป็นคำหน้าสมาส เช่น นรเทพ นรสิงห์. ( ป. , ส. ).
- รับ ก. ยื่นมือออกถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งให้ เช่น รับของ รับเงิน, ถือเอาสิ่งของที่ผู้อื่นส่งมาให้ เช่น รับจดหมาย รับพัสดุภัณฑ์, ไปพบ ณ
- บร บอระ- ( แบบ ; กลอน ) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. ( ป. , ส. ปร).
- ร่อนเร่ ก. เที่ยวเตร่ไปไม่เป็นกำหนดที่ทาง, เร่ร่อน หรือ เร่ร่าย ก็ว่า.
- เร่ ก. เที่ยวไปไม่ประจำเป็นตำแหน่งแห่งที่ (ใช้แก่การค้าย่อย หรือรับจ้างขนส่งซึ่งไม่ประจำที่) เช่น เร่ขายของ, เตร่, เดินไปเดินมาอย่างไม่มีจุดหมาย, เช่น
- คนร่อนเร่ คนจรจัด คนพเนจร ชนเผ่าเร่ร่อน พวกร่อนเร่ คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ
- เรือนรับรอง บ้านรับรอง
- คนเร่ร่อน คนจรจัด คนพเนจร คนเร่รอน คนท่องเที่ยว คนหลักลอย
- ผู้ร่อนเร่ ผู้ท่อง เที่ยวไปมา
- ร่อนร่อน ว. ง่าย ๆ เช่น หากินร่อนร่อน.
- ชนเผ่าเร่ร่อน คนร่อนเร่ พวกร่อนเร่
- ร่อนเร่ไปทั่ว พเนจร เที่ยวเตร็ดเตร่
มือถือ