ลั่นฆ้อง คือ

• ก. ตีฆ้อง.

• ลั่น     ก. มีเสียงดัง เช่น ฟ้าลั่น ไม้ลั่น กระดานลั่น, ทำให้มีเสียงดังหรือทำให้เกิดเสียงดัง เช่น ลงบันได บันไดลั่น บิดตัวจนกระดูกลั่น; ยิง เช่น ลั่นธนู
• ฆ้อง     น. เครื่องตีให้เกิดเสียงอย่างหนึ่ง ทำด้วยโลหะผสม รูปร่างเป็นแผ่นวงกลม มีขอบยื่นลงมารอบตัว เรียกว่า ใบฉัตร มีปุ่มกลมตรงกลางสำหรับตี มีหลายชนิด เช่น
• อง     น. คำนำหน้านามของบุคคลซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์ญวน เช่น องเชียงสือ องเชียงชุน,
• คนฆ่า    ฆาตกร ผู้ร้ายฆ่าคน ผู้ฆ่า
• คนฆ่าสัตว์    คนขายเนื้อ
• เข่นฆ่า    ก. ฆ่าด้วยความโกรธแค้น.
• โดนฆ่า    ถูกฆ่าตาย
• ล่อง    น. ช่องตามพื้นที่ทำไว้สำหรับให้สิ่งของลอดลงได้. ก. ลงมาตามน้ำ เช่น ล่องเรือ ล่องแพ, ไปตามลม เช่น ล่องลม; โดยปริยายหมายความว่า ด้นดั้นไป เช่น ล่องป่า ล่องไพร. ว. อาการที่แล่นไปตามทางจากเหนือลงใต้ เช่
• การปล้นฆ่า    การฆ่าชิงทรัพย์
• การเข่นฆ่า    การฆาตกรรม การฆ่า การฆ่าฟัน การสังหาร การประหาร
• คนฆ่าตัวตาย    ผู้ฆ่าตัวตาย ผู้ทำอัตวินิบาตกรรม
• คนฆ่าสัตว์ขาย    คนขายเนื้อ คนชําแหละเนื้อสัตว์
• ลูกพี่ลูกน้อง    น. ญาติที่เป็นลูกของลุง ป้า น้า หรืออา.
• ลังลอง    ว. สุกใส, งาม. (โดยมากใช้ รังรอง).
• ลิ้นทอง    น. ชื่อนกชนิดหนึ่งตัวขนาดนกกรอด สีเหลืองหม่น ที่หัวมีสีเหลืองจัด. (พจน. ๒๔๙๓). ว. ที่พูดจาคล่องแคล่ว ไพเราะน่าฟัง.

• เจ้าควรจะกลับไปลั่นฆ้องนั้นได้แล้วกระมัง