สมุจเฉท- คือ

• สะหฺมุดเฉด, -เฉดทะ-
  น. การตัดขาด. (ป., ส.).

• สม     ๑ ว. เหมาะ, เหมาะกับ, ควรแก่, เช่น บ่าวสาวคู่นี้สมกัน เขาแต่งตัวสมฐานะ แสดงละครได้สมบทบาท เขาต่อสู้กันอย่างสมศักดิ์ศรี เด็กคนนี้แต่งตัวไม่สมวัย,
• สมุจเฉท     สะหฺมุดเฉด, -เฉดทะ- น. การตัดขาด. ( ป. , ส. ).
• มุ     ก. ตั้งใจเอาจริงเอาจัง เช่น มุดูหนังสือ มุสู้ มุจะเอาชนะให้ได้, มักใช้เข้าคู่กับคำ มานะ เป็น มุมานะ เช่น เขามุมานะทำงาน.
• เฉ     ว. เหไป, ไม่ตรงเส้นตรงแนว.
• เฉท     เฉด ( แบบ ) น. การตัด, การฟัน, การฉีก, การเด็ด, การขาด, เช่น เฉทเฌอ. ( ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). ( ป. , ส. ).
• อุจเฉท    อุดเฉด, อุดเฉทะ- ก. ขาดสิ้น, สูญ. (ป., ส.).
• อุจเฉท-    อุดเฉด, อุดเฉทะ- ก. ขาดสิ้น, สูญ. (ป., ส.).
• สมุจเฉทปหาน    -ปะหาน น. การละกิเลสได้ขาดอย่างพระอรหันต์.
• อุจเฉททิฐิ    อุดเฉทะ- น. ความเห็นว่าตายแล้วสูญ (ไม่มีปฏิสนธิวิญญาณหรือการเกิดใหม่). (ป. อุจฺเฉททิฏฺfig0129.jpg (ฐิ)).
• บริเฉท    บอริเฉด, บอริเฉทะ-, บอริเฉดทะ- น. การกำหนด; ข้อความที่รวบรวมเอามาจัดเป็นตอน ๆ, ข้อความที่กำหนดไว้เป็นหมวด ๆ. (ป. ปริจฺเฉท).
• บริเฉท-    บอริเฉด, บอริเฉทะ-, บอริเฉดทะ- น. การกำหนด; ข้อความที่รวบรวมเอามาจัดเป็นตอน ๆ, ข้อความที่กำหนดไว้เป็นหมวด ๆ. (ป. ปริจฺเฉท).
• ปริเฉท    ปะริเฉด น. บริเฉท. (ป. ปริจฺเฉท).
• บริเฉทกาล    บอริเฉทะกาน, บอริเฉดทะกาน น. เวลาที่มีกำหนดลง.
• ใจเฉื่อย    ว. มีอารมณ์เฉื่อยชา, ไม่กระตือรือร้น.
• ฉทึง    ฉะ- น. แม่น้ำ เช่น ฉทึงธารคีรีเหวผา. (ดุษฎีสังเวย), ใช้ว่า จทึง ชทึง ชรทึง สทิง สทึง หรือ สรทึง ก็มี. (ข. สฺทึง ว่า คลอง).