สรวลสันหรรษา คือ
- ก. หัวเราะร่าเริงยินดี, หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ, เช่น บรรดาศิษย์เก่ามาร่วมสรวลสันหรรษาในงานชุมนุมศิษย์เก่าประจำปี.
- สร สฺระ- คำนำหน้าคำอื่นที่ใช้ในบทกลอนเพื่อความสละสลวย เช่น ดื่น เป็น สรดื่น, คำที่แผลงมาจากคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ส ซึ่งใช้ในบทกลอน เช่น สนุก เป็น
- สรวล สวน ก. หัวเราะ, ราชาศัพท์ใช้ว่า ทรงพระสรวล.
- สัน ๑ น. สิ่งที่มีลักษณะนูนสูงขึ้นเป็นแนวยาว เช่น สันหลังคา สันหน้าแข้ง ดั้งจมูกเป็นสัน; ส่วนหนาของมีดหรือขวานซึ่งอยู่ตรงข้ามกับคม. ๒ ( ถิ่น-พายัพ
- หรรษ หันสะ-, หันสา น. ความรื่นเริง, ความยินดี. ( ส. หรฺษ).
- หรรษา หันสะ-, หันสา น. ความรื่นเริง, ความยินดี. ( ส. หรฺษ).
- ดินแดนหรรษา แดนสวรรค์
- หื่นหรรษ์ -หัน (กลอน) ก. เหิมใจ, ยินดี, ร่าเริง, ชื่นชม.
- ความหรรษา ความปิติยินดี ความบันเทิงใจ ความปลื้มใจ ความสําราญ ปราโมช ปราโมทย์ ความยินดี ความบันเทิง ความรื่นรมย์ ความสนุกสนาน ความสุข ความเบิกบานใจ ความเพลิดเพลิน สิ่งที่น่ารื่นรมย์ สิ่งบันเทิง ความรื่นเริง
- พรรษา พันสา น. ช่วงระยะเวลา ๓ เดือนในฤดูฝน เช่น เข้าพรรษา จำพรรษา; ปี เช่น บวช ๓ พรรษา, (ราชา) มีพระชนมายุ ๒๕ พรรษา. (ส. วรฺษ; ป. วสฺส, วสฺสาน).
- วรรษา วัดสา น. พรรษา, ฤดูฝน; ปี. (ส.).
- หรรษ- หันสะ-, หันสา น. ความรื่นเริง, ความยินดี. (ส. หรฺษ).
- (กำสรวล) มาจาก กำสรวลศรีปราชญ์ ฉบับโรงพิมพ์ ไท ถนนรองเมือง พ.ศ. ๒๔๖๐
- กำสรวล -สวน (แบบ) ก. โศกเศร้า, คร่ำครวญ, ร้องไห้, เช่น ไทกำสรดสงโรธ ท้ยนสงโกจกำสรวลครวญไปพลาง. (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์). (โบ กำสรวญ).
- กําสรวล กันแสง ครวญ คร่ําครวญ ร่ําไห้ ร้องไห้ รําพัน สะอื้น โหยไห้
- ยิ้มสรวล ยิ้มเยาะ ยิ้มแย้ม สดชื่น เห็นชอบ
มือถือ