สัญโญชน์ คือ

• น. สังโยชน์. (ป.).

• ชน     ๑ ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น.
• ภิญโญ    ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
• ภิญโญภาพ    น. ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
• สัญโยค    น. สังโยค. (ป.).
• สัมผัสพยัญชนะ    สัมผัสอักษร
• พยัญชนะ    พะยันชะนะ น. เสียงพูดที่เปล่งออกมาโดยใช้อวัยวะส่วนต่าง ๆ ในปากและคอ เช่น เสียง ป โดยทั่วไปจะออกเสียงพยัญชนะร่วมกับเสียงสระ, เสียงพยัญชนะ ก็เรียก; ตัวอักษรที่ใช้แทนเสียงพยัญชนะ เช่น ก ข, รูปพยัญชนะ ก
• วยัญชนะ    น. พยัญชนะ. (ส. วฺยญฺชน; ป. วฺยญฺชน, พฺยญฺชน).
• วลัญชน์    น. การใช้สอย. (ป.).
• สามัญชน    น. คนธรรมดาที่มิใช่เจ้า.
• อัญชนะ    น. ยาตา, ยาหยอดตา. (ป.).
• สัญชาต    -ชาตะ-, -ชาดตะ- ว. เกิดเอง เช่น สัญชาตสระ ว่า สระที่เกิดเอง. (ป.).
• สัญชาต-    -ชาตะ-, -ชาดตะ- ว. เกิดเอง เช่น สัญชาตสระ ว่า สระที่เกิดเอง. (ป.).
• สัญชาติ    -ชาด น. ความเกิด, การเป็นขึ้น, ความอยู่ในบังคับ คืออยู่ในความปกครองของประเทศชาติเดียวกัน เช่น ฝรั่งถือสัญชาติไทย, โดยปริยายหมายความว่า สันดาน เช่น สัญชาติพาล สัญชาติคางคก ยางหัวไม่ตกก็ไม่รู้สึก. (ป.
• สีหบัญชร    น. หน้าต่างที่พระเจ้าแผ่นดินเสด็จออกรับแขกเมืองเป็นต้น, สิงหบัญชร ก็ว่า.
• ตัวพยัญชนะ    หน่วยที่เล็กที่สุดของระบบการเขียน