สัปปุริส- คือ

• สับปุริสะ-, สับปุหฺรุด
  น. คนที่เป็นสัมมาทิฐิ, คฤหัสถ์ผู้มีศรัทธาในพระศาสนา, คนที่มีความเห็นชอบตามทำนองคลองธรรม. (ป. สปฺปุริส; ส. สตฺปุรุษ).

• สัปปุริส     สับปุริสะ-, สับปุหฺรุด น. คนที่เป็นสัมมาทิฐิ, คฤหัสถ์ผู้มีศรัทธาในพระศาสนา, คนที่มีความเห็นชอบตามทำนองคลองธรรม. ( ป. สปฺปุริส; ส. สตฺปุรุษ).
• ปุ     ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• สัปปุรุษ    สับปุริสะ-, สับปุหฺรุด น. คนที่เป็นสัมมาทิฐิ, คฤหัสถ์ผู้มีศรัทธาในพระศาสนา, คนที่มีความเห็นชอบตามทำนองคลองธรรม. (ป. สปฺปุริส; ส. สตฺปุรุษ).
• สัปปิ    สับ- น. เนยใส. (ป.; ส. สรฺปิสฺ).
• สังกัปปะ    น. ความดำริ. (ป.).
• สัปปะ    สับ- น. งู. (ป.; ส. สรฺป).
• สิปปะ    น. ศิลปะ. (ป.; ส. ศิลฺป).
• ผู้สูบไปป์    คนสูบไปป์
• สัมมาสังกัปปะ    น. ความดำริในทางที่ชอบ. (ป.).
• สัสุรี    สะ-, สัดสุ- น. แม่ยาย, แม่ผัว. (ป.; ส. ศฺวศฺรู).
• รัส    รัดสะ- ว. สั้น. (ป.).
• รัส-    รัดสะ- ว. สั้น. (ป.).
• สิร    -ระ- น. หัว, ยอด, ที่สุด. (ป.; ส. ศิรา).
• สิร-    -ระ- น. หัว, ยอด, ที่สุด. (ป.; ส. ศิรา).