สัมประหาร คือ
- น. การสู้รบกัน, การต่อสู้กัน. (ส. สมฺปฺรหาร; ป. สมฺปหาร).
- ปร ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
- ประ ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
- ประหาร น. การตี, การฟัน, การล้าง, การผลาญ. ก. ฆ่า, ทำลาย. ( ส. ปฺรหาร; ป. ปหาร).
- ระ ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
- หา ๑ ก. มุ่งพบ, พบ, เช่น ไปหาหมอ เพื่อนมาหา; เยี่ยม, เยี่ยมเยียน, เช่น เพิ่งทราบว่าครูกำลังป่วย ต้องไปหาท่านเสียหน่อย; ฟ้อง, กล่าวโทษ, เช่น
- หาร ๑ หาน ก. แบ่งส่วนเท่า ๆ กัน (ใช้แก่วิธีเลข). น. เรียกเครื่องหมายรูปดังนี้ ÷ ว่า เครื่องหมายหาร. ๒ หาน น. สิ่งที่เอาไปได้; การนำไป,
- ประหัตประหาร ปฺระหัดปฺระหาน ก. ประหาร, เอาถึงเป็นถึงตาย.
- รัฐประหาร รัดถะปฺระหาน, รัดปฺระหาน น. การใช้กำลังเปลี่ยนแปลงคณะรัฐบาลโดยฉับพลัน, (กฎ) การใช้กำลังยึดอำนาจและเปลี่ยนแปลงรัฐบาล.
- แท่นประหาร ตะแลงแกง
- การประหาร การก่อกวน การข่มเหง การแกล้ง การฆาตกรรม การฆ่า การฆ่าฟัน การสังหาร การเข่นฆ่า
- การรัฐประหาร n. การใช้กำลังยึดอำนาจและเปลี่ยนแปลงรัฐบาล ชื่อพ้อง: การปฏิวัติ ตัวอย่างการใช้: การรัฐประหารทำให้เศรษฐกิจของประเทศเสียหายมาก
- ประหาณ น. การละ, การทิ้ง, เช่น สมุจเฉทประหาณ. (ส. ปฺรหาณ; ป. ปหาน).
- ประหาส น. การรื่นเริง, การสนุก, การเล่นตลก. (ส. ปฺรหาส; ป. ปหาส).
- คณะรัฐประหาร n. กลุ่มบุคคลที่ใช้กำลังยึดอำนาจและเปลี่ยนแปลงรัฐบาล ตัวอย่างการใช้: นักศึกษาเดินขบวนต่อต้านการกระทำของคณะรัฐประหาร clf.: คน
- ประหารชีวิต ก. ลงโทษฆ่า. (กฎ) น. โทษทางอาญาขั้นสูงสุดที่ลงแก่ผู้กระทำความผิดอาญาอุกฉกรรจ์ วิธีประหารชีวิตตามประมวลกฎหมายอาญา คือ การเอาตัวผู้ต้องโทษประหารชีวิตไปยิงเสียให้ตาย.
มือถือ