สัชฌายะ คือ

• ก. สังวัธยาย. (ป.; ส. สฺวาธฺยาย).

• สัชฌ     น. เงิน. ( ป. ).
• ยะ     ๑ คำประกอบข้างหน้าคำที่ตั้งต้นด้วย ย ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ยะยอง ยะยั่ง ยะยัด ยะย้อย ยะย้าย. ๒ ว.
• อุปัชฌายะ    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อุปัชฌาย    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อุปัชฌาย-    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• อุปัชฌาย์    อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
• พระอุปัชฌาย์    n. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา ชื่อพ้อง: อุปัชฌาย์, อุปัชฌาย, อุปัชฌายะ ตัวอย่างการใช้: มหาเถรสมาคมมีคำสั่งให้พระอุปัชฌาย์เอาใจใส่พระภิกษุสามเณรที่พระอุปัชฌาย์บวชให
• อุปัชฌายวัตร    อุปัดชายะวัด, อุบปัดชายะวัด น. กิจที่สัทธิงวิหาริกจะต้องปฏิบัติต่ออุปัชฌาย์ของตน. (ป. อุปชฺฌายวตฺต).
• อภิชฌา    อะพิดชา น. ความโลภ, ความอยากได้. (ป.).
• อัชฌา    อัดชา น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน. (ตัดมาจาก อัชฌาสัย).
• อัชฌาศัย    -ไส (โบ) น. อัชฌาสัย.
• อัชฌาสัย    -ไส น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน; ใช้ว่า อัชฌา ก็มี, (โบ) อัชฌาศัย. (ป.; ส. อธฺยาศย).
• อัชฌาจาร    -จาน น. ความประพฤติชั่ว, การล่วงมรรยาท, การละเมิดประเพณี. (ป.).
• สัชฌ-    น. เงิน. (ป.).
• สัชฌุ    น. เงิน. (ป.).