อันติกะ คือ

• น. ที่ใกล้, บริเวณ.
  ว. ใกล้, แทบ, เกือบ. (ป., ส.).

• อัน     น. สิ่ง, ชิ้น; ทะลาย เช่น อันหมาก อันมะพร้าว; คำบอกลักษณะสิ่งของซึ่งโดยปรกติมีลักษณะแบนยาวหรือเป็นชิ้นเป็นแผ่นเป็นต้น,
• อันต     อันตะ- น. ลำไส้ใหญ่, ราชาศัพท์ว่า พระอันตะ. ( ป. ; ส. อนฺตฺร).
• ติ     ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
• ติก     ติกะ- ( แบบ ) น. หมวด ๓ คือ ที่รวมวัตถุหรือธรรมะอย่างละ ๓. ( ป. ).
• ติกะ     ติกะ- ( แบบ ) น. หมวด ๓ คือ ที่รวมวัตถุหรือธรรมะอย่างละ ๓. ( ป. ).
• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• อันตกะ    อันตะกะ น. “ผู้ทำที่สุด” หมายถึง ความตาย คือ พระยม. (ป., ส.).
• วินตกะ    วินตะกะ น. ชื่อภูเขาชั้นที่ ๖ ในหมู่เขาสัตบริภัณฑ์ที่ล้อมเป็นวงกลมรอบเขาพระสุเมรุ. (ป., ส. วินตก). (ดู สัตบริภัณฑ์, สัตภัณฑ์).
• สันติกะ    น. สำนัก, ที่ใกล้. (ป.).
• อาคันตุกะ    อาคันตุกะ- น. แขกผู้มาหา. (ป., ส.).
• กะทือ    น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber zerumbet (L.) Smith ในวงศ์ Zingiberaceae ดอกสีเหลือง ผลกลมสีแดง เหง้าสีเหลืองอ่อน กลิ่นหอม ใช้ทำยาได้ เมื่ออ่อนใช้ปรุงอาหาร ช่อดอกอ่อนใช้เป็นผัก.
• กะพล้อ    น. กระบอกตักน้ำ ปากแฉลบอย่างปากพวยกา.
• กะพ้อ    ๑ น. กระบอกตักน้ำ ปากแฉลบอย่างปากพวยกา. ๒ น. ชื่อปาล์มขนาดย่อมในสกุล Licuala วงศ์ Palmae มีหลายชนิด เช่น ชนิด L. spinosa Thunb. มักขึ้นเป็นกออยู่ริมทะเล หรือในที่ซึ่งน้ำเค็มขึ้นถึง ลำต้นสูงถึง ๔ เมต
• กะลิอ่อง    (ถิ่น-พายัพ) น. กล้วยน้ำว้า. (ดู น้ำว้า).
• กะหือ    ว. เสียงครวญคราง.