แคะไค้ คือ
สัทอักษรสากล: [khae] การออกเสียง:
"แคะไค้" การใช้"แคะไค้" อังกฤษ
ความหมาย
มือถือ
- ก. ซอกแซกหาเรื่องขึ้นมาว่า.
- แค น. ชื่อไม้ต้นชนิด Sesbania grandiflora Pers. ในวงศ์ Leguminosae ดอกมีทั้งสีขาวและสีแดง ยอดอ่อน ดอก และฝักกินได้ เปลือกใช้ทำยา,
- แคะ ๑ น. ชาวจีนพวกหนึ่งในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน เรียกว่า จีนแคะ, เรียกภาษาของชาวจีนพวกนี้ว่า ภาษาแคะ. ๒ ก.
- คะ ๑ คำกร่อนของคำหน้าซึ่งซ้ำกับคำหลังในคำที่มี ค เป็นพยัญชนะต้นในบทกลอน เช่น ครื้นครื้น กร่อนเป็น คะครื้น โครมโครม กร่อนเป็น คะโครม
- ไค ( โบ ) น. เหงื่อไคล.
- ไค้ ( โบ ) ก. ไง้, งัดขึ้น.
- แคะได้ ขี้บ่น คอยจับผิด จับผิด
- ตะไคร่ -ไคฺร่ น. พืชสีเขียวที่เกิดติดอยู่ตามต้นไม้ บางทีก็เกิดในน้ำและตามพื้นดินหรือกำแพงที่ชุ่มชื้น.
- ตะไคร้ -ไคฺร้ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Cymbopogon citratus (DC.) Stapf ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ กลิ่นหอม ใช้ปรุงอาหารได้.
- แค่นแคะ ก. เฟ้นหาความชั่วขึ้นมากล่าว, เซ้าซี้จะให้ได้สมประสงค์.
- แค่นไค้ ก. เฟ้นหาความชั่วขึ้นมากล่าว, เซ้าซี้จะให้ได้สมประสงค์.
- คะไขว่ -ไขฺว่ (กลอน) ว. ขวักไขว่, สับสน, โบราณเขียนเป็น คไขว่ ก็มี เช่น ขว้างหอกซรัดคไขว่ ไล่คคลุกบุกบัน. (ตะเลงพ่าย).
- ตะไคร้บก ดู สนุ่น ๑.
- ระแคะ น. เล่ห์, เงื่อนความ.
- ไม้แคะหู น. เครื่องมือชนิดหนึ่งทำด้วยโลหะหรืองาเป็นต้น ปลายโค้งหรืองอคล้ายจวัก สำหรับแคะและควักขี้หู.
- ตะไคร่น้ำ n. พืชสีเขียว ที่เกิดติดอยู่ตามต้นไม้ บางทีก็เกิดในน้ำและตามพื้นดินหรือกำแพงที่ชุ่มชื้น , ชื่อพ้อง: ตะไคร่ ตัวอย่างการใช้: ต้นไม้มีตะไคร่น้ำสีเขียวเกาะเป็นคราบ