โยคิน คือ

• (กลอน) น. โยคี. (ส. โยคินฺ; ป. โยคี).

• โย     ๑ ( ปาก ) ก. พูดแขวะ, พูดชวนวิวาท. ๒ ( โบ ) ว. เรียกทุเรียนที่มีเม็ดห่าง ๆ ว่า ทุเรียนโย. ( ปรัดเล ).
• โยค     โยคะ- น. การประกอบ, การใช้, การร่วม; กิเลส; ความเพียร; วิธีบำเพ็ญสมาธิตามลัทธิของอาจารย์ปตัญชลี; ( โหร ) การที่ดาวนพเคราะห์ตั้งแต่ ๒
• นักษัตรโยค    น. การประจวบแห่ง (พระจันทร์กับ) ดาว. (ส.).
• โยค-    โยคะ- น. การประกอบ, การใช้, การร่วม; กิเลส; ความเพียร; วิธีบำเพ็ญสมาธิตามลัทธิของอาจารย์ปตัญชลี; (โหร) การที่ดาวนพเคราะห์ตั้งแต่ ๒ ดวงขึ้นไปมารวมกันในราศีเดียว. (ป., ส.).
• โยคี    น. นักบวชผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ, ฤษีพวกหนึ่ง. (ป.; ส. โยคินฺ ว่า ผู้ปฏิบัติตามลัทธิโยคะ).
• ชปโยค    ชะปะโยก (แบบ) น. มนตร์กระซิบ เช่น สมมุขบ่ายบูชา ชปโยค. (เฉลิมพระเกียรติพระนารายณ์). (ส. ชปฺ + โยค).
• พิโยค    ก. พลัดพราก, จากไป. (ป., ส. วิโยค).
• วิปโยค    วิบปะโยก, วิปฺระโยก น. ความพลัดพราก, ความกระจัดกระจาย, ความจากกัน. ว. เศร้าโศก เช่น วันวิปโยค แม่น้ำวิปโยค. (ป. วิปฺปโยค; ส. วิปฺรโยค).
• วิโยค    น. การจากไป, การพลัดพราก, ความร้าง, ความห่างเหิน. (ป., ส.).
• สมโยค    -โยก ก. ร่วมประเวณี. (ส.).
• สังโยค    น. การประกอบกัน, การอยู่ร่วมกัน, การผูกรัด; (ไว) ตัวพยัญชนะ ๒ ตัวที่เรียงกัน ตัวหน้าเป็นตัวสะกด ตัวหลังเป็นตัวตาม พยัญชนะที่เป็นตัวสะกด เรียกว่า พยัญชนะสังโยค เช่น มนุสฺส สตฺต พุทฺธ รฏฺ. (ป. สํโยค,
• สัญโยค    น. สังโยค. (ป.).
• อนุโยค    ก. ซักถาม, ซักไซ้. ว. เรียกคำที่ผู้ถูกถามย้อนถามผู้ถามว่า คำอนุโยค. (ป., ส.).
• อุปโยค    อุปะโยก, อุบปะโยก น. การใช้สอย, การทำให้เกิดประโยชน์. (ป., ส.).
• อุยโยค    น. การจากไป, ความเสื่อมสิ้น; ความตาย. (ป.).