กะเปิ๊บกะป๊าบ คือ

• (ปาก) ว. พูดเสียงดังเอะอะและไม่ระมัดระวังวาจาหรือท่าทาง, มีกิริยาท่าทางหรือแต่งตัวรุงรังไม่เรียบร้อย.

• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• เปิ๊บ     ว. เสียงร้องเช่นนั้นอย่างเสียงอีเก้งร้อง.
• ปิ๊     หี จิ๋ม หม้อ
• บก     น. ส่วนของผิวพื้นโลกที่ไม่ใช่ทะเลหรือแม่น้ำลำคลองเป็นต้น, ภาคพื้นดิน เช่น ทหารบก ทางบก, ที่ที่แห้ง, ที่ที่พ้นจากน้ำ, เช่น ขึ้นบก บนบก. ว. แห้ง,
• ป๊าบ     ว. เสียงอย่างเสียงตีด้วยไม้แบน ๆ.
• กะป้ำกะเป๋อ    ว. เลอะ ๆ เทอะ ๆ, หลง ๆ ลืม ๆ, ป้ำเป๋อ หรือ ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ก็ว่า.
• กะป้ํากะเป๋อ    ป้ําเป๋อ ป้ําๆ เป๋อๆ หลงๆ ลืมๆ หลงลืม เลอะเทอะ
• กะปลกกะเปลี้ย    -ปฺลก-เปฺลี้ย ว. อ่อนเพลีย, อ่อนเปลี้ย, ไม่แข็งแรง.
• กะปวกกะเปียก    ว. อ่อนกำลังจนแทบไม่อาจทรงตัวได้ตามลำพัง, ปวกเปียก ก็ว่า.
• กะปริบกะปรอย    -ปฺริบ-ปฺรอย ว. มีอาการออกหรือไหลออกน้อย ๆ หยุดบ้าง ออกบ้าง, อาการที่ฝนตกน้อย ๆ ตก ๆ หยุด ๆ, โดยปริยายหมายถึงอาการที่ทำ ๆ หยุด ๆ ไม่เป็นล่ำเป็นสัน, กะปริดกะปรอย ก็ว่า.
• กะปิ    น. ของเค็มทำด้วยเคยกับเกลือโขลกและหมักไว้ใช้ปรุงอาหาร, เยื่อเคย ก็ว่า. (พม่า ว่า งาปิ).
• กะปู    (ปาก) น. ตะปู.
• กะเปะ    (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับตักน้ำขึ้นมาจากบ่อ.
• กะเปียด    น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Premna tomentosa Willd. ในวงศ์ Labiatae ลักษณะคล้ายต้นสัก แต่ใบเล็กกว่า รูปไข่หรือรี ปลายแหลมก้านยาว เนื้อไม้ละเอียด ใช้ทำประโยชน์ได้, พายัพเรียก สักขี้ไก่.
• ใบกะเพรา    กะเพรา

• ฉันนี่กะเปิ๊บกะป๊าบไม่จบไม่สิ้น