กะเปียด คือ

• น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Premna tomentosa Willd. ในวงศ์ Labiatae ลักษณะคล้ายต้นสัก แต่ใบเล็กกว่า รูปไข่หรือรี ปลายแหลมก้านยาว เนื้อไม้ละเอียด ใช้ทำประโยชน์ได้, พายัพเรียก สักขี้ไก่.

• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• เปีย     น. ขนมเปีย. ( ดู เปีย ๒ ). ๑ น. ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, ผมเปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก, เรียกลายที่ถักตอก ๓ ขาไขว้กันว่า
• ปี     น. เวลาชั่วโลกโคจรรอบดวงอาทิตย์ครั้งหนึ่งราว ๓๖๕ วัน; เวลา ๑๒ เดือนตามสุริยคติ.
• กะเพียด    ดู หนอนตายหยาก (๑).
• กะริงกะเรียด    (โบ) ว. คำพ้อชนิดหนึ่งว่าทำเป็นหนุ่มเป็นสาวก่อนวัย คล้ายทำก้อร่อก้อติก เช่น เป็นหญิงเจ้าแม่อา อย่าทำกะริงกะเรียด ตัวเจ้ายังน้อยสักเท่าเขียด เจ้ามาวอนแม่จะมีผัว. (มโนห์รา).
• กะเปะ    (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับตักน้ำขึ้นมาจากบ่อ.
• กะเพียดช้าง    ดู หนอนตายหยาก (๑).
• กะเพียดหนู    ดู หนอนตายหยาก (๑).
• กะป้ำกะเป๋อ    ว. เลอะ ๆ เทอะ ๆ, หลง ๆ ลืม ๆ, ป้ำเป๋อ หรือ ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ก็ว่า.
• กะป้ํากะเป๋อ    ป้ําเป๋อ ป้ําๆ เป๋อๆ หลงๆ ลืมๆ หลงลืม เลอะเทอะ
• กะเปิ๊บกะป๊าบ    (ปาก) ว. พูดเสียงดังเอะอะและไม่ระมัดระวังวาจาหรือท่าทาง, มีกิริยาท่าทางหรือแต่งตัวรุงรังไม่เรียบร้อย.
• กะปลกกะเปลี้ย    -ปฺลก-เปฺลี้ย ว. อ่อนเพลีย, อ่อนเปลี้ย, ไม่แข็งแรง.
• กะปวกกะเปียก    ว. อ่อนกำลังจนแทบไม่อาจทรงตัวได้ตามลำพัง, ปวกเปียก ก็ว่า.
• กะเทาะเปลือก    กะเทาะ
• กะเหลาะเปาะ    ว. กลมน่าดู, ตะเหลาะเปาะ ก็ว่า.