ขี้เมาหยําเป คือ

• ขี้เมา

• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ขี้เมา     1) n. ผู้ที่ดื่มเหล้ามากเป็นประจำจนเมามายครองสติไม่ได้ , ชื่อพ้อง: ขี้เหล้าเมายา, ขี้เหล้า ตัวอย่างการใช้:
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมา     ก. อาการที่มึนจนลืมตัวขาดสติเพราะฤทธิ์เหล้าฤทธิ์ยาเป็นต้น เช่น เมาเหล้า เมากัญชา, มีอาการวิงเวียนคลื่นเหียนอาเจียนเพราะโดยสารเรือ รถ เครื่องบิน
• เมาหยําเป     เมามาย เมาสะเงาะสะแงะ เมาหัวราน้ํา เมาแประ เมาแอ่น เมาแอ๋ แก่ดีกรี เมามาก
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• หย     หะยะ- น. ม้า. ( ป. , ส. ).
• หยําเป     เต็มที่ เต็มที เลอะเทอะ
• ยํา     คลุกเคล้า ปะปน ผสม เคล้าคละ วิพากษ์วิจารณ์
• ขี้เมาหยำเป    1) adj. ที่ชอบเมาจนครองสติไม่อยู่ ชื่อพ้อง: ขี้เมา ตัวอย่างการใช้: ใครๆ ก็มองว่าเขาเป็นนักประพันธ์ขี้เมาหยำเปคนหนึ่งเท่านั้น 2) v. เมาจนครองสติไม่อยู่เป็นนิตย์ , ตัวอย่างการ
• ขี้เหล้าเมายา    ขี้เมา ขี้เหล้า
• คนเมาหาเรื่อง    คนเมาอาละวาด
• เมาห์    น. โมหะ.
• ภาษาเป้าหมาย    ภาษาปลายทาง
• น้ําเมา    สุรา เหล้า น้ําจันทร์ ยอดข้าว สุราเมรัย เมรัย น้ําจัณฑ์ น้ําขาว น้ําตาลเมา สาโท อุ ของมึนเมา ของเมา มัชชะ น้ําเหล้า สุราบาน