ชระดัด คือ

• ชฺระ-
  (กลอน) ก. ดัด.

• ชร     ชฺระ- เป็นพยางค์หน้าของคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ช ในบทกลอน เช่น ชทึง เป็น ชรทึง. ๑ ชอน น. ลวดลาย, ลายประกอบริม, ระบาย, เช่น ขนนเขนยชร. ( ข. ). ๒
• ชระ     ๑ ชฺระ ว. สะอาด, บริสุทธิ์, เช่น ให้ฉลักแสบกภาพอันชระ. ( สมุทรโฆษ ). ๒ ชฺระ เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ดัด     ๑ ก. ทำให้คดหรือตรงตามประสงค์ เช่น ดัดไม้ ดัดนิสัย; ทำให้เที่ยงตรง เช่น พระดัดคดีดล โดยเยี่ยง ยุกดิ์นา. ( ตะเลงพ่าย ); ปลุก เช่น
• ชระเดียดชระดัด    (กลอน) ว. เกลื่อนกล่น, ดาษดื่น.
• ชระดื่น    ชฺระ- (กลอน) ว. ดื่น.
• ชระลัด    ชฺระ- (กลอน) น. ทางลัดไปได้.
• ชรัด    ชฺรัด (กลอน) ก. ซัด เช่น หมู่หนึ่งชรัดด้วยทองแดง. (ม. คำหลวง มหาราช).
• ระดับต่ำสุด    ชั้นต่ำสุด ฐาน พื้น
• ระดับสุงสุด    ความเต็มที่
• ระดับสูงสุด    ขีดสุด จุดสุดยอด จุดสูงสุด การกล่าวคำพูด การพูด การร้อง การเปล่งเสียง คารม ฝีปาก สิ่งที่เปล่งออก เสียงร้อง เสียงเปล่ง จํานวนมากที่สุด ขั้นสูงสุด ขั้นดีเลิศ ระดับสุดยอด สุดยอด สูงสุด
• ประดับด้วยเพชรพลอย    ประดับด้วย ตกแต่งด้วยเพชรพลอย
• ชรอัด    ชฺระ- (กลอน) ว. ชัด เช่น ลางหมู่งาชรอัดชรแอ้น. (ม. คำหลวง มหาราช).
• เชริด    เชฺริด (โบ) น. เทริด, เครื่องสวมศีรษะ.
• ชระงม    ชฺระ- (กลอน) น. ป่ากว้าง, ป่าใหญ่. ว. เปลี่ยวเปล่า, เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น. (ม. คำหลวง มหาราช).