ตันเหิม คือ

• (โบ; กลอน) ก. รื่นเริง, บันเทิงใจ.

• ตัน     ๑ ว. ไม่กลวง, ไม่ทะลุตลอด, เช่น คลองตัน ตรอกตัน ท่อตัน; โดยปริยายหมายความว่า ติดขัด, ไม่มีทางออก, เช่น ตำแหน่งตัน, ไม่ปลอดโปร่ง เช่น สมองตัน. ๒
• เห     ก. เบนไป เช่น เหหัวเรือ, เขว เช่น เขาเหไปเข้าข้างศัตรู, เฉ เช่น รถยนต์เหออกนอกทาง.
• เหิม     ว. กำเริบ, ลำพองใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น เหิมเกริม เหิมหาญ เหิมห้าว เหิมฮึก.
• หิม     หิมมะ- น. ละอองน้ำในอากาศที่แปรสภาพเป็นของแข็งเพราะอุณหภูมิต่ำ ลักษณะฟูเป็นปุย ลอยลงมาจากท้องฟ้า; ความหนาว, ความเยือกเย็น; ฤดูหนาว. ( ป. , ส.
• ต้นเหตุ    น. คนหรือสัตว์เป็นต้นที่ทำให้เกิดเหตุเกิดเรื่อง.
• ดันเหิม    (โบ; กลอน) ก. ตันเหิม, รื่นเริง, บันเทิงใจ, เช่น ดันเหิมหื่นหรรษาโมทย์. (ม. คำหลวง จุลพน).
• ต้นเข็ม    ดอกเข็ม เข็ม
• ตัวต้นเหตุ    ตัวการ ตัวดี
• ตีนเหยียด    น. ชื่อเรียกสระอุ.
• ต้นเหมือด    เหมือด
• ดินเหนียวที่มีสีต่าง ๆ    ลำต้น
• ต้นเอ็ล์ม    ต้นเอ็ลม์
• มินเนวิต    มินุต ปีเตอร์ มินุต ปีเตอร์ มินเนวิต
• คนเห็นแก่ตัว    คนน่ารังเกียจ คนเห็นแก่กิน คนเห็นแก่ได้
• มั่นเหมาะ    ว. แน่นอนไม่เปลี่ยนแปลง เช่น พูดไว้เป็นมั่นเหมาะว่าวันนี้จะต้องพบกัน.