ประณุท คือ

• ปฺระนุด
  ก. บรรเทา, ระงับ. (ส. ปฺรณุท; ป. ปนุท).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ที่ประณีต    ที่พิถีพิถัน
• ประณต    ก. น้อมไหว้. (ส.).
• ประณม    น. การน้อมไหว้. (ส.).
• ประณิธิ    น. การตั้งความปรารถนา. (ส. ปฺรณิธิ; ป. ปณิธิ).
• ประณีต    ว. ละเอียดลออ, เรียบร้อยงดงาม, เช่น ฝีมือประณีต ทำอย่างประณีต, ที่ปรุงอย่างสุดฝีมือด้วยของดี ๆ เช่น ปรุงอาหารอันประณีต. (ส. ปฺรณีต; ป. ปณีต).
• ทําอย่างประณีต    ประดิดประดอย ทําด้วยความละเอียด
• ประณาม    ๑ ก. น้อมไหว้ เช่น ขอประณามบาทบงสุ์พระทรงศรี. (ส. ปฺรณาม; ป. ปณาม). ๒ ก. กล่าวร้ายให้เขาเสียหาย เช่น ถูกประณามว่าเป็นคนโกง; ขับไล่. (ส. ปฺรณาม; ป. ปณาม).
• ประณิธาน    น. การตั้งความปรารถนา. (ส. ปฺรณิธาน; ป. ปณิธาน).
• ไม่ประณีต    ซึ่งมีมารยาทเลว ไม่มีกริยา ไม่มีมาร-ยาท ไม่สุภาพ
• ที่ขาดความประณีต    ที่ขาดความละเอียด
• ซึ่งประณาม    สาปแช่ง
• ซึ่งไม่ประณีต    หยาบๆ ซี่งไม่ละเอียดอ่อน ซึ่งไม่งดงาม