ปะหมันอาหยี คือ

• -หฺมัน-หฺยี
  น. น้า. (ช.).

• ปะ     ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
• หมัน     ๑ น. ด้ายดิบเป็นต้นที่ใช้คลุกกับชัน น้ำมันยาง สำหรับยัดแนวเรือ. ๒ น. ชื่อไม้ต้นชนิด Cordia cochinchinensis Pierre ในวงศ์ Ehretiaceae
• มัน     ๑ น. ชื่อเรียกไม้เถาหรือไม้ต้นหลายชนิดหลายสกุลในหลายวงศ์ที่หัวใช้เป็นอาหารได้. ๒ น. เนื้อเยื่อเกี่ยวพันชนิดหนึ่งในคนและสัตว์ มีลักษณะนุ่ม ๆ
• นอ     ๑ น. สิ่งที่งอกขึ้นเหนือจมูกแรด ยาวประมาณ ๑๒-๑๕ เซนติเมตร แข็งเหมือนเขาสัตว์; ปมที่นูนขึ้นตามอวัยวะเช่นที่ข้อศอกที่ศีรษะ. ( กลอน ) ก. โน เช่น
• อา     ๑ น. น้องของพ่อ, ( โบ ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ). ๒ ( กลอน ) ว.
• หย     หะยะ- น. ม้า. ( ป. , ส. ).
• หยี     ๑ ก. หรี่ (ใช้แก่ตา) ในคำว่า หยีตา. ว. หรี่, ที่แคบเรียวเล็ก, ในคำว่า ตาหยี. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้ ) น. ชื่อไม้ต้น ๓ ชนิดในสกุล Dialium วงศ์
• ยี     ก. ขยี้ เช่น ยีลูกตาล, ขยี้ให้ฟู เช่น ยีแป้งขนมขี้หนู, ทำให้ฟู เช่น ยีผม, ละเลง เช่น ตักอาหารมามาก ๆ กินไม่หมดจะเอายีหัว.
• ศิลปะการกินอาหาร    ศาสตร์การทําอาหาร
• อาหม    -หมฺ น. ชนชาติไทยใหญ่สาขาหนึ่ง ที่เข้าไปอยู่ในแคว้นอัสสัม ประเทศอินเดีย เมื่อราวพุทธศตวรรษที่ ๑๘, อะหม ก็ว่า.
• แผ่นปะหน้าหนังสือ    การเย็บปก ผู้ผูก ผู้มัด ยาเกาะติด สายมัด สิ่งที่ผูกมัด เครื่องเข้าปก เครื่องเย็บเล่ม
• อาหารหรือฟางลักษณะหยาบๆ    วัตถุหยาบ
• บิกูปะระหมั่นหนา    น. ภิกษุกับพราหมณ์. (ช.).
• การหมักบนอาหารแข็ง    การหมักแบบอาหารแข็ง การหมักในสภาพที่เป็นของแข็ง
• ปลาอาหยุ    plecoglossus altivelis