ปุปผะ คือ
ปุบผะ
น. บุปผะ, ดอกไม้. (ป.; ส. บุษฺป).
- ปุ ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
- ผะ ๑ ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ. ๒ ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว
- ปิปผลี ปิบผะลี น. ดีปลี. (ป.; ส. ปิปฺปลี).
- ปัปผาสะ (แบบ) น. ปอด. (ป.).
- เผะ ว. เผละ.
- โผะ ว. เสียงที่หมอและควาญช้างร้องเมื่อทำพิธีบำรูงาช้าง เป็นการเยาะเย้ยเมื่อรำท่าต่าง ๆ แล้ว.
- บุปผ บุบผะ- น. ดอกไม้. (ป. ปุปฺผ; ส. ปุษฺป).
- บุปผ- บุบผะ- น. ดอกไม้. (ป. ปุปฺผ; ส. ปุษฺป).
- ผะอืดผะอม กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คลื่นเหียน คลื่นไส้ พะอืดพะอม พิพักพิพ่วน
- ผะดา ก. ค้ำชู, จุน, ช่วย.
- ผะสา น. ประสา.
- ผะออบ น. ชื่อโรคนกเขามีอาการน้ำออกทางปากทางจมูก.
- ผะแคง ว. ประดัง, คับคั่ง.
- โศผะ (ราชา) น. ความบวม, ความพอง, โศถะ ก็ว่า. (ส. โศผ, โศถ).
- ชีผะขาว ดู ชีปะขาว ๒ (๑).
มือถือ