ปุนัพพสู คือ

• ปุนับพะสู, ปุนับพะสุ
  น. ดาวฤกษ์ที่ ๗ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปเรือชัยหรือหัวสำเภา, ดาวหัวสำเภา ดาวสำเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา หรือ ดาวตาเรือชัย ก็เรียก. (ป. ปุนพฺพสุ).

• ปุ     ๑ ว. เสียงดังเช่นนั้น. ๒ ก. ปะ เช่น เอาไม้ไปปุฝาเรือน.
• สู     ๑ ( วรรณ ) ว. อาย เช่น มาเดียวเปลี่ยวอกอ้า อายสู. ( ตะเลงพ่าย ). ๒ ( โบ ) ส. ท่าน, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒.
• ปุนัพสุ    ปุนับพะสู, ปุนับพะสุ น. ดาวฤกษ์ที่ ๗ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปเรือชัยหรือหัวสำเภา, ดาวหัวสำเภา ดาวสำเภาทอง ดาวสะเภา ดาวยามเกา หรือ ดาวตาเรือชัย ก็เรียก. (ป. ปุนพฺพสุ).
• ปุพพ    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• ปุพพ-    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• ปุพพผลคุนี    -, ปุบพะ-, บุบพะ-, บุระพะ- น. ดาวฤกษ์ที่ ๑๑ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปแรดตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย ก็เรียก.
• ปุพพะ    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• นพพัน    นบพน, นบพวง, นบพัน น. วิธีฝึกหัดเลขโบราณอย่างหนึ่ง.
• นิพพาน    นิบพาน น. ความดับสนิทแห่งกิเลสและกองทุกข์. ก. ดับกิเลสและกองทุกข์, ตาย (ใช้แก่พระอรหันต์). (ป.; ส. นิรฺวาณ), โบราณใช้ว่า นิรพาณ ก็มี. (จารึกสยาม).
• นิพพิทา    นิบพิทา น. ความเบื่อหน่ายในกองทุกข์. (ป.).
• นิรัพพุท    -รับพุด น. สังขยาจำนวนสูง เท่ากับ ๑ มี ๐ ตามหลัง ๖๓ ตัว บ้างว่า ๑๐๐ ล้าน. (ป.).
• ปัพพาชนะ    ปับพาชะ- (แบบ) น. การขับไล่. (ป.).
• ปุพพะภัททะ    -พัดทะ, บุบพะพัดทฺระบด, บุระพะพัดทฺระบด น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๕ มี ๒ ดวง เห็นเป็นรูปราชสีห์ตัวผู้หรือเพดานตอนหน้า, ดาวโปฐบท ดาวแรดตัวผู้ หรือ ดาวหัวเนื้อทราย ก็เรียก.
• ปรินิพพาน    ปะรินิบพาน น. การดับรอบ, การดับสนิท, การดับโดยไม่เหลือ; เรียกอาการตายของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์. (ป.; ส. ปรินิรฺวาณ).
• ภาพสีน้ำ    รูปสีน้ำ ภาพวาดสีน้ำ ลายออกแบบที่ใช้สีนำ สีน้ำ