มิจฉาสติ คือ

• น. ความระลึกในทางผิด. (ป.).

• มิ     ๑ ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ. ๒ ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).
• มิจฉา     มิดฉา ว. ผิด, แผลงใช้ว่า มฤจฉา ก็มี. ( ป. มิจฺฉา; ส. มิถฺยา).
• สต     สะตะ- น. ร้อย (๑๐๐). ( ป. ; ส. ศต).
• สติ     สะติ น. ความรู้สึก, ความรู้สึกตัว, เช่น ได้สติ ฟื้นคืนสติ สิ้นสติ, ความรู้สึกผิดชอบ เช่น มีสติ ไร้สติ, ความระลึกได้ เช่น ตั้งสติ กำหนดสติ. ( ป.
• ติ     ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
• มิจฉาสมาธิ    น. สมาธิผิด, ความตั้งใจผิด. (ป.).
• มิจฉาสังกัปปะ    น. ความดำริในทางที่ผิด. (ป.).
• มัจฉา    น. ปลา. (ป. มจฺฉ; ส. มตฺสฺย).
• มุจฉา    มุด- น. การสลบ. (ป.; ส. มูรฺฉา).
• มิจฉาชีพ    น. การหาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, อาชีพที่ผิดกฎหมาย, เช่น เขาประกอบมิจฉาชีพ. ว. ที่หาเลี้ยงชีวิตในทางผิด, ที่ประกอบอาชีพผิดกฎหมาย, เช่น พวกมิจฉาชีพ. (ป. มิจฺฉา + อาชีว).
• มิจฉาทิฎฐิ    ความเห็นผิด มฤจฉาทิฎฐิ มิจฉาทิฐิ
• มิจฉาทิฐิ    น. ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม. (ป.).
• มิจฉาบถ    น. ทางดำเนินผิด. (ป.).
• ปัจฉาสมณะ    น. สมณะผู้ตามหลัง คือ พระผู้น้อยมีหน้าที่เดินตามหลังพระผู้ใหญ่. (ป.).
• มัจฉาชาติ    น. พวกปลา.