อะเอื้อย คือ

• ว. เจื้อยแจ้ว, เอื่อย ๆ, (ใช้แก่เสียง).

• เอ     ๑ ว. หนึ่ง; เปลี่ยว, เดี่ยว, เช่น เอองค์. ( ตัดมาจาก เอก). ๒ อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความแปลกใจ สงสัย เป็นต้น.
• เอื้อ     ก. เอาใจใส่, มีน้ำใจ, เช่น เอื้อแก่กัน, เห็นแก่ เช่น ทำกับข้าวเผ็ดไม่เอื้อเด็ก ๆ.
• เอื้อย     ( โบ ) น. เรียกลูกสาวคนที่ ๑ ว่า ลูกเอื้อย. ( สามดวง ); เรียกพี่สาวคนโตว่า พี่เอื้อย, ( ปาก ) เรียกผู้ที่หมู่คณะยกย่องให้เป็นหัวหน้าว่า
• อื้อ     ว. อาการที่รู้สึกมีเสียงดังอยู่ในหู, ไม่ได้ยิน; ( ปาก ) มาก เช่น รวยอื้อ บ่นกันอื้อ.
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
• สะเออะ    ๑ ก. เสนอหน้าเข้าไปในสถานที่ที่ไม่สมควรเช่นในที่รโหฐานเมื่อไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง, เจ๋อ, เช่น สะเออะไปนั่งเก้าอี้ประธาน, เสนอหน้าพูดเป็นต้นโดยไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้อง เช่น นายยังไม่ทันถาม ก็สะเออะรายง
• เอะอะเอ็ดตะโร    อึกทึก เซ็งแซ่ เสียงดัง เอะอะ จ้อกแจ้กจอแจ
• เอะอะมะเทิ่ง    (ปาก) ก. ส่งเสียงดัง, เอ็ดตะโรโดยไม่เกรงใจผู้อื่น.
• เอะอะ    ก. อึกทึก, ทำเสียงดังโวยวาย; ทันทีทันใด, ปุบปับ, ไม่ทันไตร่ตรอง, ไม่บอกกล่าวเล่าแจ้ง, เช่น เอะอะก็ไป เอะอะก็ด่า, อึกอัก ก็ว่า.
• อย่างละเอียด    โดยละเอียด ถี่ถ้วน ประณีต ละเอียดลออ อย่างพิถีพิถัน อย่างละเอียดถี่ถ้วน อย่างประณีต อย่างซับซ้อน ซึ่งมีรายละเอียดมาก พินิจพิจารณา มองอย่างละเอียด สำรวจ อ่านตรวจ ป่น แหลก
• เอะใจ    ก. เฉลียวใจ, ฉุกคิด, สะดุดใจ.
• อะเคื้อ    (กลอน) ว. งาม เช่น ถนัดดั่งเรียมเห็นองค์ อะเคื้อ. (ลอ).
• ซึ่งพูดเอะอะ    พูดโวยวาย
• พูดเอะอะ    การหาความสุขสำราญอย่างเต็มที่ คำพูดหรือข้อเขียนที่โอ้อวดและยืดยาด พูดยืดยาดและรุนแรง
• เสียงเอะอะ    เสียงอึกทึก เสียงเจี๊ยวจ๊าว