เพาพะงา คือ

• ว. งาม.

• เพ     ก. พังทลาย.
• เพา     ว. งาม.
• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• พะ     ๑ น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะเพิง เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก. ก. พักพิงหรือแอบอิงอาศัย เช่น ลูกมาพะพ่อแม่อยู่, พะพิง ก็ว่า;
• พะงา     น. นางงาม. ว. สวย, งาม.
• งา     ๑ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Sesamum orientale L. ในวงศ์ Pedaliaceae ผลเป็นฝัก มีเมล็ดเล็ก ๆ สีขาวหรือดำ ใช้ประกอบอาหารหรือสกัดน้ำมัน. ๒ น.
• พะงาบ    ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า.
• นงพะงา    น. นางงาม.
• พะงาบ ๆ    ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ ปะงาบ หรือ ปะงาบ ๆ ก็ว่า.
• พะงาบๆ    1) v. อาการที่อ้าปากแล้วหุบเข้าช้าๆ (เป็นอาการของคนและสัตว์ที่จวนจะตาย) ชื่อพ้อง: พะงาบ, งาบๆ ตัวอย่างการใช้: ฝูงค้างคาวโดนไฟดูดตกมาหลายตัว ตกแล้วยังพะงาบๆ อยู่ ยังไม่ตายดี 2) adv.
• เพาพาล    น. หนุ่มสาวผู้งาม. ว. งามและกำลังรุ่น.
• เพะ    ก. โปะเข้าไป, ทุ่มเทเข้าไป. ว. เผง, ไม่ผิดพลาด, เช่น ตรงเพะ ถูกเพะ.
• พะพาน    ก. พ้องพาน เช่น อย่าให้ความชั่วมาพะพาน, พบปะ เช่น ไม่ได้พบปะพะพานมานาน, เกี่ยวพัน เช่น กิ่งไม้ยื่นมาระพะพาน.
• พะเพิง    น. เพิงที่ต่อปะเข้าไปกับด้านสกัดของเรือน, พะ เพิง หรือ เพิงพะ ก็เรียก.
• ชะงาบ    ว. อ้าปากงาบ ๆ ด้วยอาการชัก.